آرام و ساکت رو به روی تلویزیون نشسته و ساعت هاست که به صفحه آن چشم دوخته است، کارتون ها یکی پس از دیگری می آیند و او با دیدن هر یک از آن ها هیجان زده تر از قبل می شود.
گاه گاهی مادر او را صدا می کند که با اسباب بازی هایش بازی کند اما او پاسخی نمی دهد و فقط کارتون تماشا می کند و از جلوی تلویزیون بلند نمی شود. گاهی این تماشای تلویزیون تا نیمه شب هم ادامه پیدا می کند و او حین تماشای کارتون و سی دی های مختلف کارتونی که برایش خریداری شده است، به خواب می رود.
بیشتر کودکان امروزی که محصور در آپارتمان ها و خانه های بدون حیاط هستند، ناچارند تمام وقت خود را در چاردیواری های کوچک سپری کنند. آن ها مانند کودکان دیروزی فرصتی برای بچگی و شادی کردن ندارند. دائم در خانه هستند و از آن جایی که بیشتر والدین درگیر کار بیرون هستند و وقتی به خانه می رسند فرصت کمی برای بچه ها دارند، راحت ترین کار این است که کودکان خردسال خود را با تماشای تلویزیون مشغول کنند.
یکی از مادرانی که تا ساعت 17 سرکار است، می گوید: فرزند کوچک 3 ساله ای دارم که وقتی به خانه می رسم، فرصت زیادی برای رسیدگی به کودکم ندارم و ناچار هستم برای او سی دی کارتون بگذارم تا بتوانم به کارهای خانه برسم. وی که تمایلی به ذکر نامش ندارد، ادامه می دهد: برخی کودکان امروزی تک فرزند هستند و هم بازی ندارند و ناچار هستند وقت خود را با تماشای تلویزیون بگذرانند.
یکی از والدین یک کودک 5 ساله هم بیان می کند: من و همسرم ساعت های طولانی سر کار هستیم و برای نگهداری از کودکمان پرستار استخدام کرده ایم تا برای او وقت بگذارد و با او بازی کند اما پرستار در بیشتر ساعات روز برای فرزندم تلویزیون روشن می کند تا خودش راحت باشد.
«یوسفی» به این نکته هم اشاره می کند که تماشای بیش از حد تلویزیون باعث شده است که فرزندش پرخاشگر شود و مانند شخصیت های کارتونی رفتار کند.
تماشای بیش از حد تلویزیون تنها مشکل والدین شاغل نیست و حتی مادرانی که در خانه هستند نیز با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند به گونه ای که «عصمتی» می گوید: از صبح که فرزندم از خواب بیدار می شود تقاضا می کند برایش تلویزیون را روشن کنم و این کار تا موقع ناهار خوردن و پس از آن نیز ادامه پیدا می کند. وقتی که ظهر پدرش به خانه می آید با اصرار گوشی موبایل همسرم را می گیرد و به بازی های رایانه ای آن می پردازد.
شاید برای بسیاری از خانواده ها همین که کودک جلوی چشمانشان باشد و کار خطرناکی نکند، کافی باشد و آن ها بتوانند راحت از کنار تماشای بیش از حد تلویزیون توسط کودکانشان بگذرند اما شاید نمی دانند که تماشای تلویزیون به ویژه برای کودکان زیر 2 سال اثر سوء دارد و رشد آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد.
البته این مشکل فقط محدود به کودکان خردسال نیست و حتی کودکان بزرگ تر هم می توانند تحت تاثیر فیلم ها قرار بگیرند. به گفته یک کارشناس ارشد روان شناسی، افراد در سنین 10 تا 12 سالگی، با تماشای کارتون هایی با شخصیت های پرخاشگر الگوبرداری می کنند و به همان سمت و سو می روند گاهی نیز ممکن است به دلیل آن که نمی توانند با آن شخصیت هم ذات پنداری کنند، دچار افسردگی می شوند. البته « علیزاده» تقلید کورکورانه از رفتارهای بزرگ ترها را نیز یکی دیگر از نشانه های تماشای بیش از حد تلویزیون قلمداد می کند که با دیدن فیلم ها و سریال هایی که مناسب سن کودکان نیست آن ها به تقلید از کارهای بزرگ ترها میپردازند و قدرت تشخیص و آنالیز رفتارهای درست و نادرست را نخواهند داشت.
وی بیان می کند: تماشای تلویزیون توسط کودکان زیر 2 سال باعث می شود سیستم عصبی و اندازه مغز آن ها کاملا رشد نکند و به جای اینکه محیط اطراف خود را به شیوه حسی- حرکتی درک و کشف کنند تماشای تلویزیون این فرصت طلایی را از آن ها می گیرد.
وی به والدین توصیه می کند: بهتر است به جای آن که به کودک اجازه تماشای تلویزیون را بدهند، در حین انجام کارهای خود با آن ها صحبت کنند، قصه و شعر بخوانند و مهارت های زبانی آن ها را تقویت کنند. وی ادامه می دهد: تعاملات اجتماعی، در آغوش گرفتن بچه ها، تماس های چشمی، صحبت کردن و خواندن کتاب به کودکان در پیشرفت مهارت های زبانی کمک می کنند.
وی اختلال در تکلم را یکی از اثرات سوء تماشای تلویزیون می داند و می گوید: تماشای تلویزیون ارتباط مستقیم و زیادی با کاهش پیشرفت زبانی کودک دارد و آن ها دیرتر صحبت میکنند.
این کارشناس، خشونت را یکی دیگر از اثرات منفی تماشای تلویزیون بیان می کند و می افزاید: همه کودکان به یک شکل از تلویزیون تاثیر نمیگیرند، اما قرار گرفتن در معرض نمایش خشونت در رسانهها، کودکان را بیشتر نسبت به پذیرش خشونت در زندگی روزمرهشان سوق میدهد.
وی اظهارمی دارد: برای تماشای تلویزیون کودکان باید وقت گذاشته و برنامه ریزی مناسبی شود و والدین نیز به این قانون پایبند باشند.
به گفته وی، کودکان به زمانی برای بازی و ارتباط با دوستان همسن خود نیاز دارند و وقتی با دوستانشان بازی می کنند باید تلویزیون خاموش باشد تا از اثرات منفی آن در امان باشند.