چراغ ورزش را خانواده ها روشن نگه داشتند
تعداد بازدید : 130
قهرمان پروری با شهریههای بالا
نویسنده : شیرازی
کم کم زنگ پایان کلاس های اوقات فراغت زده می شود؛ زنگی که امسال شروعش بدون مدیر کل ورزش و جوانان زده شد و مشخص نیست پایانش هم بر همین مدار خواهد چرخید یا نه.
امسال خانواده ها به سختی ولی چراغ ساعت ورزش را روشن نگه داشتند تا هنوز هم صدای شور بچه ها از سالن های ورزشی شهر بیاید.
انگار هر چقدر بیشتر به ورزش بی توجهی می شود، خانواده ها بیشتر نیاز به ورزش را حس می کنند. این نبودن و کمبودها همه باعث شده است که این نیاز پای خانواده ها را به طورمستقل به ورزش باز کند.
البته آن ها از بازار سرسام آور ورزش هم گلایهمندند. آن ها از محیط ورزشی به عنوان بازاری فقط برای کسب درآمد برخی افراد نام می برند و این نگاه زنگ خطری برای ورزش هم شاید باشد.
البته آن ها منصف هم هستند، حواس شان به این هست که اهالی ورزش هم یک جوری باید خرج شان را در آورند و درآمدزایی کنند ولی معتقدند به اندازه شهریه ای که گرفته می شود کار انجام نمی شود.
بطالبلویی فرزندش را به کلاس ژیمناستیک برده است تا تابستان اولین سال ورزش کردن پسرش را با این رشته پایه جشن بگیرد.
او می گوید: خانواده ها انتظار دارند که فرزندشان در کلاس به همه جا برسد ولی توقع من از کلاس های اوقات فراغت تا این اندازه نیست.
وی تصریح می کند: من می خواستم ببینم پسرم استعداد و علاقه ای به ورزش و این رشته دارد یا نه و بدنش برای شروع ورزش به طور جدی تر هم آماده شود یا یک سری حرکات را یاد بگیرد و به دنبال اجبار به مربی و پسرم برای یادگیری نبودم.
وی اظهار می کند: اوایل کلاس با دو مربی اداره می شد که شرایط بهتر بود ولی الان یک مربی به کلاس می آید و من خودم باید مراقب فرزندم باشم.
وی تصریح می کند: چون ژیمناستیک ورزش خطرناکی است به نظر من باید مربی تعداد شاگردان کمتری را در یک ساعت بگیرد تا برای همه ، زمان برای رسیدگی وجود داشته باشد.
رمضانی که دخترش را به کلاس بدمینتون برده است می گوید: دخترم را در کلاس بدمینتون با هزینه ای چند برابر کلاس عادی ثبت نام کردم و این هزینه به شرط داشتن هر جلسه تغذیه و دادن لباس بود ولی متاسفانه جنس لباس ها خیلی بد و ضعیف بود که در کلاس استفاده نکردند.
وی بیان می کند: تغذیه هم هر جلسه نداشتند و تنها یک بار در هفته بود ولی تنها نکته مثبت کلاس ها نظم بود که حتی یک جلسه هم بدون مربی نبودند و تمام جلسات بی وقفه برگزار شد.
وی اظهار می کند: با توجه به شناختی که از کلاس های رشته های مختلف دارم، چون خواسته هایم برآورده نشده است از سال آینده ترجیح می دهم دخترم در کلاس های عمومی شرکت کند.
جوانمرد نیز می گوید: نامی از رشته ای که فرزندم را می فرستادم نمی برم ولی فقط می دانم که ارتباط برقرار کردن با بچه های کم سن و سال یک هنر است که بعضی از مربیان در این زمینه هنرمند خوبی نیستند.اگر زمان کلاس یک ساعت و نیم است مربی باید راس ساعت کلاسش را شروع کند نه با نیم ساعت تاخیر.
وی بیان می کند: متاسفانه بعضی از مربیان فقط هدف شان پر کردن کلاس و درآمدزایی است به خصوص کلاس های اوقات فراغت که متقاضی هم زیاد دارد.
لیلا شیردل هم خیلی کوتاه می گوید: پسرم 9 ساله است و با توجه به علاقه اش او را به کلاس فوتسال بردم ولی متاسفانه در شروع کلاس نرمش نداشتند و به نظر من باید تکنیک ها را آموزش می دادند که بیشتر حواس شان به بازی و خوشی بچه ها بود و من این را نمی پسندم و توقع من آموزش تکنیک ها بود.
سکینه خدادادی هم از شهریه بالای کلاس شنا گلایه می کند و می گوید: دخترم را به کلاس شنا فرستادم و از نظر نظم و حواس جمع مربی خیلی راضی بودم ولی شهریه اش خیلی زیاد بود.محسن آگاهی که هنوز موفق نشده فرزندش را به کلاس ورزشی بفرستد می گوید: حتما او را به کلاس ژیمناستیک خواهم فرستاد ولی شهریه ها در تمام رشته های ورزشی سرسام آور است؛ از ژیمناستیک و سوارکاری بگیرید تا بقیه رشته های ورزشی همین دغدغه وجود دارد.
وی عنوان می کند: به طور کلی خیلی در بحث ورزش فقیر هستیم و شهریه ها آن قدر زیاد است که خیلی ها نمی توانند فرزندان شان را به کلاس ها بفرستند.
زهره سهرابی نیز دخترش را به کلاس تیراندازی با کمان می برد و می گوید: همیشه در تابستان دغدغه اوقات فراغت فرزندان وجود دارد و ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم برای همین هم همیشه برای دخترم در سال های مختلف کلاس هایی را در نظر می گرفتیم که مطابق با سلیقه و خواسته خودش باشد که معمولا محدود به همین کلاس های فرهنگی و برنامه های کانون می شد اما امسال حس کردیم که جای فعالیت و تحرک بیشتر و ورزش در این برنامه ها خالی است که البته گاهی به استخر برای کلاس های شنا می رفت که چون مداوم نبود و مشکلاتی داشت ادامه دار نبود.
وی اظهار می کند: تصمیم گرفتیم با توجه به شناختی که از تیراندازی با کمان پیدا کردیم و همین طور توانایی دخترم، او را ثبت نام کنیم و به جرئت می توانم بگویم که انگیزه اش مضاعف شده و امید و هدف واقعی در زندگی اش پیدا کرده است چون همیشه عاشق ورزش بود.وی یادآور می شود: تمرکز بالایی که این ورزش لازم دارد موجب شده است دقت و توجهش نسبت به گذشته بیشتر شود و این موضوع کاملا در رفتار و فعالیت هایش مشهود است.
سهرابی ادامه می دهد: مطمئنم مربی کاملا توجهش به فرزندم هست و ممکن نیست که در این ورزش آسیب ببیند و این به من اطمینان خاطر می دهد که این کلاس ها محیط شاداب و امنی دارد و دید خوبی نسبت به ورزش پیدا کرده ام.وی عنوان می کند: تصور ما از زمین چمن البته متفاوت با چیزی است که الان وجود دارد و رسیدگی به زمین چمن باعث می شود به جرئت بگویم که این ورزش در حال حاضر رشته تقریبا کاملی است، چون همه چیز در یک چهارچوب تعریف شده و لحظه ایستادن تیراندازان پشت سیبل ها بهترین تصویری است که ممکن است یک نفر با آن رو به رو شود و من از آن لذت می برم.
وی یادآور می شود: برای حضور در این رشته البته مشکلاتی هم وجود دارد؛ مشکلاتی مانند همه ورزش هایی که به تجهیزات خاص و حرفه ای نیاز دارند و این ورزش هم مستلزم هزینه بالاست که به نظرم باید کمی از افرادی که توانمندی بیشتری دارند حمایت شود و حامی مالی به این رشته ورزشی می تواند خیلی کمک کند.
وی یادآور می شود: البته از آن جایی که خودم هم در تنیس فعالیت می کنم می دانم که حامی مالی نیاز اساسی ورزش است.