15 سال از آخرین باری که کشتی «آزاد» ایران در المپیک صاحب مدال طلا شد می گذرد؛ روزی که «علیرضا دبیر» در سیدنی استرالیا  در وزن 58 کیلوگرم با شکست کشتی گیر اوکراینی بر سکوی نخست المپیک قرار گرفت و مهمترین نشان زرین دوران ورزشی اش را به گردن آویخت. آزادکاران کشور در 3 المپیک بعدی در حسرت مدال طلا ماندند، اگر چه فرنگی کاران تیم ملی در المپیک لندن کاری کردند کارستان و با 3 مدال طلا تاریخ سازی کردند. با این حال، برای این که با اولین کشتی گیر طلایی ایران در المپیک آشنا شویم باید به 59 سال قبل بازگردیم؛ به سال 1956 در ملبورن، جایی که «امامعلی حبیبی»، کاروان ورزش ایران را برای اولین بار در تاریخ المپیک، در کشتی آزاد صاحب نشان زرین کرد. امامعلی در پنجمین روز از آخرین ماه بهار سال 1310 در روستای درزی کلای بابل متولد شد و اگر چه آخرین فرزند خانواده اش بود اما چندین سال بعد، او نفر اول آوردگاه های کشتی بود. امامعلی، کشتی را در دوران سربازی آغاز کرد و خیلی زود در این رشته به عنوان یک کشتی گیر شاخص مطرح شد. در سال 1331 در اولین دوره مسابقات قهرمانی استان مازندران در ساری شرکت کرد و در حالی که قرار بود در وزن چهارم کشتی بگیرد طبق خواسته مربی اش در وزن پنجم کشتی گرفت؛ گفته می شود برای این که وزنش در هنگام وزن کشی بالاتر برود با کت و شلوار او را روی باسکول برده و داخل جیب هایش سنگ گذاشته بودند! با وجود داشتن وزن کمتر نسبت به رقبایش، امامعلی با اقتدار قهرمان این مسابقات شد. او در سال های 1335، 1337، 1338 و 1339 قهرمان کشور شد. اوج درخشش امامعلی حبیبی در المپیک ملبورن بود. 19 کشتی گیر در بازی های ملبورن، در دسته 67 کیلو گرم روی تشک رفتند. در میان این عده، «اوله اندربرگ» سوئدی، «توماس ایوانز» آمریکایی، «علیم بیگ بستایف» از شوروی، «گاریبالدو نیزولا» از ایتالیا، «شیگرو کاساهارا» از ژاپن، «عدیل گنگور» از ترکیه و «گیولا توث» مجاری، همه ادعای قهرمانی داشتند؛ با این اوصاف، کمتر کسی امیدی به موفقیت حبیبی داشت، زیرا در این مسابقات دچار بیماری هم شد. وی اولین کشتی خود را مقابل اندربرگ، برگزار کرد و پشت این سوئدی قهرمان المپیک و جهان را در پیچ و خم یک مبارزه جانانه، در دقایق اول مسابقه به تشک چسباند. او در کشتی های بعد، توث مجاری، روژه بیله فرانسوی، نیزولا از ایتالیا و کاساهارا از ژاپن را با امتیاز مغلوب کرد. امامعلی در دور ششم استراحت داشت و در دور هفتم و نهایی، بستایف روسی را با امتیاز شکست داد و به نشان طلای المپیک دست یافت. در همین مسابقات، جهان پهلوان تختی نیز مدال خوشرنگ طلا را برای ورزش کشورمان به ارمغان آورد. امامعلی در عرصه کشتی به واسطه توانمندی و اقتدار و سرعت عملش، «ببر مازندران» نامیده می شد. او پس از این که در بازی های آسیایی 1958، بر سکوی نخست قاره کهن قرار گرفت، در سال های 1959، 1961 و 1962 نیز 3 طلای جهانی را به ویترین افتخاراتش اضافه کرد. امامعلی در مسابقات 1961 یوکوهامای ژاپن به عنوان ستاره مسابقات شناخته شد. او در دوران حضورش در عرصه جهانی به سریعترین کشتی‌گیر جهان معروف بود و نقل شده است در مسابقه‌های جهانی تهران موفق شد «واختانگ بالاوادزه» از شوروی و «اسماعیل اوغان» از ترکیه 2 تن از بزرگان کشتی جهان را  در مجموع در کمتر از 3 دقیقه ضربه ‌فنی کند. امامعلی حبیبی در حاشیه رقابت های جهانی 2007 باکو، لوح مشاهیر فیلا را دریافت کرد.