در گفت و گو با 3 بازیگر مطرح شد:
تعداد بازدید : 243
سکانس هایی برای مقابله با قرص های روان گردان
مریم ضیغمی- متاسفانه مدتی است که مصرف قرص های روان گردان در بین بعضی از جوانان رواج پیدا کرده است و برخی افراد در اظهار نظرهای اخیر خود به استفاده از قرص روان گردان برای ارائه نقش اشاره کرده اند، این در حالی است که همه می دانند اعتیاد به روان گردان هایی مانند شیشه، اکستازی و مصرف مکرر آن ها سبب از بین رفتن سلول های ترشح کننده سروتونین می شود. این سلول ها نقش مهمی در حالت روحی افراد، حافظه، یادگیری، درد و اشتها دارند و مصرف آن ها موجب اختلال در حافظه، یادگیری، کم اشتهایی، افزایش احساس درد، افسردگی و اضطراب می شود. در گزارش پیش روی تان به بهانه پخش سریال «پریا» که به مصرف قرص های روانگردان در آن اشاره شده بود با 3 بازیگر درباره موضوع یاد شده صحبت کردیم که در ادامه می خوانید.
اگر نقش فردی که قرص روان گردان مصرف می کند به شما پیشنهاد شود، چگونه آن را بازی می کنید؟
محمد فیلی: اگر قرار باشد نقشی را بازی کنم باید درباره اش تحقیق کنم. یکی از کارهایی که بازیگر باید انجام دهد این است که درباره جامعه و شخصیت هایی که آن قرص ها را مصرف می کنند، تحقیق کند. می تواند با افرادی که این قرص ها را مصرف می کنند ارتباط برقرار و رفتار شان را کنترل و بعد در نقش خود اجرا کند.
سیامک صفری: بازی می کنم یعنی درباره نقش تحقیق و سپس برداشت خود را بازی می کنم. مهم این است که فضای آن شخصیت را درک کرده باشم و خودم را در قاب کارگردان و فیلم نامه یا نمایش نامه، درست ارائه دهم. من نشنیده ام بازیگری برای رسیدن به نقش از قرص روان گردان استفاده کند و اگر فردی هم مدعی شده اتفاق ویژه ای در بازی آن ستاره نمی بینم که بگویم مصرف قرص کمک بزرگی به او در رسیدن به نقش کرده است. فردی که این سخن را گفته نا آشنایی خود را با حرفه بازیگری مطرح کرده است. چون در بازیگری فرد باید صد در صد هوشیار باشد و مدیریت کامل نقشش را ارائه دهد تا نشان دهد تکنیک های کار و زوایای آن را خوب می شناسد و به کار می گیرد.
حسن جوهرچی: معمولا درباره آن نقش تحقیق می کنم. بخشی از تحقیقاتم میدانی است یعنی به آسایشگاه روانی یا محل نگهداری از افرادی که بر اثر استفاده بی رویه مواد روان گردان تحت درمان هستند، مراجعه می کنم تا ما به ازای نقش را پیدا کنم؛ اما خودم در گیر آن تجربه نمی شوم چون ما کار نمایشی انجام می دهیم و سلامتی خود و خانواده مان نباید به خطر بیفتد.من به عنوان یک هنرمند نباید کار غیر فرهنگی یا ضد فرهنگی انجام دهم. ما می توانیم از روی نمونه های موجود در اجتماع الگو برداری کنیم و با توان بازیگری نقش را ارائه دهیم.
اگر هنرمندی خدای نکرده به سمت مصرف قرص های روان گردان کشیده شود به جامعه هنری لطمه وارد می کند؟
محمد فیلی: معتقدم هنرمند متعلق به مردم است و در صورت وارد کردن لطمه به خود، به ذخایر مملکت لطمه می زند. هنرمندان ذخایر مملکت و خیلی ارزشمند هستند.
سیامک صفری: مسئولانی در کشور وظیفه اطلاع رسانی و آگاهی را دارند اما واقعیت این است که برخی از آن ها کم کار هستند و اساسا کاری انجام نمی دهند. معتقدم نمایش و مصرف قرص روان گردان تبلیغ نیست.
حسن جوهرچی: همه گرایش جوانان به مواد روان گردان به ضعف یا فقر فرهنگی در کشور ما بر می گردد که سبب می شود جوانان به سراغ این گونه قرص ها یا مواد مخدر بروند و تبعاتش را هم متاسفانه در جامعه می بینیم. در دادگاه ها برخی از جوانان را می بینیم که گرفتار هستند. متاسفانه ماجرای قیمت خیلی پایین مواد مخدر و در دسترس بودن آن خیلی خطرناک است و فرد با حداقل پول می تواند مواد مخدر تهیه کند. این وظیفه بر عهده همه آحاد مردم است تا فرهنگ سازی و مبارزه و مردم را از مضرات استفاده از این گونه قرص ها آگاه کنند.البته برخی فیلم ها و سریال ها در سکانسی آشکارا توزیع قرص های روان گردان را مثلا در پارتی به نمایش میگذارند.
آیا نمایش این سکانس ها و تبلیغ قرص های روان گردان درست است؟
محمد فیلی: رسالت سینما و تلویزیون این است که جامعه و جوانان را با این معضلات آشنا کنند و مضرات آن ها را به نمایش بگذارند البته باید هوشمندانه آموزش دهند. در تهران به افرادی که انواع و اقسام مواد مخدر و قرص ها را بین جوانان و مردم توزیع می کنند، ساقی می گویند. مانده ام که چرا یک هنرمند که کار فرهنگی می کند با بیچارگی می تواند اجاره منزلش را پرداخت کند اما یک ساقی خلافکار در این مملکت از این طریق به ثروت کلانی می رسد.
سیامک صفری: به طور حتم نمایش این سکانس ها به منظور فرهنگ سازی است.
حسن جوهرچی: اگر از منظر مثبت به آن توجه شده باشد و به درستی پرداخته شده باشد، می تواند تاثیر مثبتی در جامعه بگذارد و تبلیغ محسوب نمی شود.
آیا مصرف قرص های روان گردان می تواند تاثیری در ارائه باور پذیر نقش بگذارد؟!
محمد فیلی: من به این موضوع اعتقادی ندارم و نمی دانم برخی چگونه با مصرف قرص روان گردان به نقش می رسند. در گذشته برخی بازیگران برای رسیدن به نقش این کار را انجام می دادند. معتقدم بازیگری دامنه گسترده ای دارد، یک بازیگر باید توانایی داشته باشد که حداقل بتواند 20 درصد نقشش را با استعداد و خلاقیت خود در آورد.
او می تواند با تمرین، مطالعه و کند و کاو به نقش برسد و نیازی به استفاده از انواع و اقسام قرص های روان گردان نیست و من هیچ زمان آن را امتحان نکردهام.
سیامک صفری: من با این گونه قرص ها آشنایی ندارم. اگر بازیگر فضای نقش را بشناسد و تکنیک های بازی را بفهمد به عامل تحریک و کمک کننده نیازی ندارد چون مهم این است که بازیگر مهارت هایی را که دارد در ارائه آن نقش به کار بگیرد. استفاده از این قرص ها مخرب هم هست.
حسن جوهرچی: خیر؛ خیلی کار نادرستی است. آیا اگر من روزی بخواهم نقش قاتل را بازی کنم باید بروم آدم بکشم؟ تاکنون این کار را انجام نداده ام. یک بازیگر باید از توان خود استفاده کند.