«شهرزاد» فوتسال ایران همیشه قصه های زیبایی از فوتسال برای گفتن دارد.
آن جایی که همیشه از بازیکنانش تمام قد دفاع کرده است، همیشه خبرهای خوشی برای مخاطبان بی شمار این رشته دارد؛ از مطرح کردن فوتسال ایران در دنیا تا آمادگی برای بازی های آسیایی ترکمنستان همه اش قصه های یادگاری شهرزاد فوتسال ایران است که عاشقانه تدریس می کند و عاشقانه حواسش به فوتسال است.
فوتسالی که دخترانه اش می داند و دخترانه به آن عشق می ورزد.
این بار «شهرزاد مظفر»، سرمربی تیم ملی فوتسال، صبور و البته خسته از اردوی تیم ملی در تایلند و 5 روز کلاس مربی گری سطح یک فوتسال در استان، پاسخگوی سوالات «خراسان شمالی» شد تا نشان دهد خستگی با هر شدتی از انرژی او و وسواسش روی این رشته کم نمی کند.
او با حوصله به تک تک سوالات پاسخ می دهد و تاکید می کند از گذشته نگوییم و ننویسیم چرا که حال مهم است و آینده ای که قرار است بسازیم.
او که بعد از مطرح کردن فوتسال ایران در دنیا از تیم ملی استعفا کرده بود این روزها با حضور دوباره خود، به دختران فوتسال ایران برای پیشرفت امید داده است.
مظفر همان ابتدای صحبتش از مهمان نوازی خراسان شمالی ها و بجنوردی ها برای 5 روز حضورش در این شهر می گوید.
او بارها تاکید می کند که خونگرمی و محبت شان به قدری بود که او را شرمنده مهربانی شان کرده اند.
او می گوید: از قبل با تماس های تلفنی متوجه میزبانی گرم اهالی این استان شدم و این خونگرم بودن را لمس کردم و امیدوارم با کلاسی که برگزار کردیم جبران این مهربانی ها را کرده باشیم.
وی تاکید می کند: چیزی که برای من به یادگار میماند و در ذهن من پررنگ است و تا همیشه به خاطر خواهم داشت همین میزبانی عالی است.
وی تصریح می کند: اما در هر کلاس، در هر جایی که برگزار می کنم چیزی که در ذهن من است مربیانی هستند که تحت آموزش قرار می گیرند. تدریس برای من لذت بخش است و هر مبحثی که در کلاس ها به چالش کشیده می شود احساس می کنم این جمع و فوتسال است که پیشرفت می کند و این برای من بهترین یادگاری است.
وی درباره سطح کلاس ها بیان می کند: نه می خواهم خیلی تلخ صحبت کنم نه خیلی شیرین، سطح کلاس ها متوسط بود و این طبیعی است چرا که اولین کلاس سطح یک فوتسال آسیا بود که در خراسان شمالی برگزار می شد و طبیعی بود که سطح مربیان بالا نباشد.
وی تصریح می کند: سعی کردم پایه خوبی را بنا بگذارم تا کار برای ادامه فعالیت راحت تر شود. نکته ای که در این کلاس بود این بود که بچه ها در رشته فوتسال فعالیت داشتند و این که با فوتسال آشنا بودند خیلی کمک حال بود و دومین مسئله علاقه مندی و انگیزه شان بود.
وی یادآور می شود: سعی کردم افراد کلاس را با تکنیک های پایه فوتسال آشنا کنم و به نظر من سطح یک، سخت ترین سطح است چون خشت اول است و اگر مربی بتواند خیلی خوب از کلاس بیرون بیاید ما خیلی جلوتر خواهیم رفت و این به فوتسال کشور کمک خواهد کرد.
مظفر درباره امکان حضور تیم های استان در لیگ بالاتر، تصریح می کند: این فقط به حضور مربیان با کیفیت بر نمی گردد؛ برای داشتن تیم در لیگ های بالاتر باید یک مجموعه عوامل مانند حامیان مالی، سالن تمرین، توپ، امکانات سخت افزاری، نیروی انسانی و بازیکنان خوب بومی و غیر بومی و در نهایت مربی خوب وجود داشته باشد.سرمربی تیم ملی فوتسال بانوان ادامه می دهد: اگر مربی باشد و مجموعه عوامل مهیا نباشد کار سختی است، اگر شرایط مهیا باشد از بین همین بچه ها در لیگ های دسته دو یا یک کشور می توانند مربی گری کنند و تیم خوبی داشته باشند.
وی درباره سطح بازیکنان رده سنی پایه استان عنوان می کند: هر وقت بچه ها را در حال بازی فوتسال و فوتبال می بینم، همیشه این سوال بزرگ در ذهن من هست که آن بچه ها اگر مربی خوب یا امکانات داشته باشند تا کجا رشد می کنند، راستش این بچه ها نسل آینده فوتسال هستند و امیدوارم این کلاس نقطه عطفی برای آموزش درست باشد و شاهد تربیت یک نسل خوب از این بچه ها باشیم.وی تصریح می کند: باید به طور مستمر به آموزش توجه کرد و نباید هیچ فاصله ای بین آن بیفتد.
گریزی می زنیم به فوتبال کشور و از اختلاف بسیار زیاد دستمزد خانم ها و آقایان می پرسیم که شهرزاد مظفر باز هم منطقی پاسخ می دهد: این فقط مختص کشور ما نیست و در تمام دنیا معضل دستمزد برای ورزش خانم ها وجود دارد؛ البته الان کم تر شده است. 15 سال است که من در فوتسال هستم. اوایل یادم می آید با چه شرایطی بازی می کردیم و الان می بینم پیشرفت هایی وجود داشته است، هر چند کند ولی ما نماندیم و جلو رفتیم.
وی عنوان می کند: تا وقتی بعد رسانه ای ورزش بانوان حل نشود تحول چشمگیری اتفاق نمی افتد و طبیعی است، پول جایی می رود که رسانه ها به آن توجه کنند.
مظفر درباره درددل هایش با فدراسیون نشین ها می افزاید: هر وقت فرصتی دست بدهد مشکلات را به مسئولان منتقل می کنیم؛ این مسئله در دست یک نفر نیست، یک مسئول فدراسیون فوتبال نمی تواند دستوری بدهد و در امور باشگاه ها دخالت کند؛ این موضوع ها مربوط به باشگاه هاست و به نظر من ساختارها و سیاست حاکم بر ورزش را باید عوض کنیم تا تحول مالی اتفاق بیفتد.
از او می پرسم بین فوتبال و فوتسال چرا فوتسال را انتخاب کردید که بی درنگ ادامه می دهد: فوتبال برای بانوان بعد از فوتسال راه افتاد و در آن مقطع گفتند که سرمربی تیم فوتبال شوم.
وی ادامه می دهد: آن موقع فوتبال نداشتیم و این پیشنهاد سنگین بود، ما هنوز لیگ فوتسال هم نداشتیم ولی با شناختی که از بچه ها داشتم وارد شدیم و همان سال نایب قهرمان مسابقات شدیم و من 5 سال در تیم ملی فوتبال ماندم و هم زمان در لیگ برتر فوتسال هم تیم داری می کردم.
وی یادآور می شود: زمانی فدراسیون تصمیم گرفت که نیروها را جدا کند و خود من موافق این طرح بودم که لیگ ها جدا باشند. فدراسیون هم در تمام زمینه ها نیرو های شان را جدا کردند و من فوتسال را انتخاب کردم چون فکر می کردم با فوتسال هدف های ما دست یافتنی تر است و پتانسیل بالاتری دارد.
او که با آمدن به فوتسال تیم ملی این رشته را نایب قهرمان آسیا کرد، یادآور می شود: من باید زحماتی را که تا قبل از آن در تیم ملی کشیده شده بود به نتیجه می رساندم یعنی احساس می کردم در نقطه ای مانده ایم و فکر می کردم باید یک پله بالاتر برویم.
وی اظهار می کند: آن موقع با این سیاست رفتم و سعی کردم این توان را در تیم تزریق کنم، بر این باور بودم که لیاقت مان بیشتر از این حرف هاست و باید برویم در دنیا حرف بزنیم. وقتی نایب قهرمان آسیا شدیم بعد از آن در تورنمنت جهانی زنان مطرح شدیم و ایران هم دعوت شد و آن جا هم سعی کردیم دید جهانی داشته باشیم و طی دو سال در رتبه های هفتم و پنجم قرار گرفتیم.
وی اظهار می کند: در آن مقطع می خواستیم اختلاف مان با روسیه را که تیم چهارم جهان بود کم کنیم و مکان چهارم را از آن ها بگیریم ولی فرصت نشد و دوستان دیگر آمدند و راه را ادامه دادند.
مظفر درباره بازگشت دوباره اش به عنوان سرمربی به تیم ملی می گوید: اگر امید نداشتم بر نمی گشتم و هر زمان حس کنم شرایط برای پیشرفت مهیا نیست و هر جایی که احساس کنم وجودم مثمر ثمر نیست تیم ملی را ترک می کنم و می گذارم افرادی بیایند که میتوانند راه را ادامه دهند.وی که مسابقات آسیایی ترکمنستان را در پیش رو دارد اضافه می کند: برای مسابقات ترکمنستان زمان کم داریم، اردوی تایلند را برگزار کردیم ولی برای مسابقه به این مهمی 45 جلسه تمرین توپی خیلی کم است و فقط یک ماه و چند روز تا شروع مسابقات باقی مانده است.سرمربی تیم ملی فوتسال بانوان بیان می کند: برای موفقیت و کسب مدال می رویم اما از الان نمی دانم مدال مان چه رنگی خواهد بود چون تیم در شرایط ایده آل ما نیست و تیمی که ما می خواهیم برود و قهرمان شود نیست و هم در دفاع و هم در حمله ضعف هایی داریم.وی اظهار می کند: اردوی تایلند برای شناخت بیشتر ما بود و در عین حال بچه ها روبروی تیم قدرتمند تایلند قرار گرفتند. به هر حال ما متوجه نقاط ضعف اساسی در تیم شدیم که کمی وقت داریم روی آن ها کار کنیم.
وی عنوان می کند: اشکال اردوی تایلند این بود که باید کمی دیرتر برگزار می شد تا با تیم آماده تری به اردو برویم و با نقاط ضعف کمتری برگردیم ولی باز هم فدراسیون شاهکار و این اردو را برگزار کرد و این اردو از نان شب برای ما واجب تر بود.
وی امیدوار است البته باز هم در همین مدت کوتاه شرایطی فراهم شود تا با تیم قوی دیگری بازی کنند تا ببینند آیا اشکالات برطرف شده است یا نه.
مظفر درباره توجه کم به بازیکنان شهرستانی هم می گوید: در تیم ملی بازیکنان شهرستانی ما بیشتر هستند، سه نفر از تهران در تیم ملی داریم و بقیه از شهرستان هستند. در لیگ برتر هم استانی مثل خوزستان سه تیم دارد و تهران یک تیم به زور به مسابقات می آورد.
وی اظهار می کند: نگاه من معطوف به تهران نیست و فوتسال ما ثابت کرد که چقدر این ظرفیت در شهرستان ها بالاست ولی این استعدادیابی کار مربیان تیم ملی به تنهایی نیست، ضمن این که یک نفر کجاها را می تواند ببیند؟ بچه ها باید در استان های مختلف تیم و تمرین در طول سال داشته باشند تا توانایی های شان را در مسابقات ببینیم.
وی یادآور می شود: این مسئله یک پروسه است و نیاز به یک طرح کلی دارد که امیدوارم با کمک فدراسیون بتوانیم آن طرح را پیاده کنیم.
وی درباره نگاه مردانه به فوتسال می گوید: هر رشته ورزشی که ابتدا برای آقایان شکل گرفته و بعد خانم ها آمدند این مسئله که این رشته مردانه است شکل گرفته ولی نگاه خانواده ها به فوتسال مثبت است.فوتسال رشته ای سالنی است و در محیط بسته انجام می شود. به نظر من این جا کمتر این مسئله وجود دارد و اگر خانواده ای مخالف است که بچه اش فوتسال بازی کند احتمالا به طور کلی مخالف ورزش است.
وی عنوان می کند: به نظر من یکی از راه های عوض کردن این دیدگاه، مربیان و مسئولان باشگاه ها هستند که باید بتوانند با خانواده ها ارتباط برقرار کنند.
از او درباره وجود داشتن یا نداشتن دلالی در فوتبال و فوتسال بانوان می پرسیم که می خندد و با همان خنده ادامه می دهد: جایی که پول نیست چطور دلالی هست؟
او جدی تر ادامه می دهد: در فوتسال و فوتبال بانوان پولی رد و بدل نمی شود و شاید تنها نکته خوب نبودن پول در ورزش بانوان این است که دلالی هم نیست و من ندیدم. اگر کسی در این حجم کم می خواهد دلالی کند بسیار متاسفم؛ متاسفم که فردی بخواهد از این سفره حقیر و فقیر سوء استفاده مالی کند.
وی که سابقه حضور در تیم ملی والیبال را به عنوان بازیکن هم دارد یادآور می شود: این که من والیبالی بودم و فوتسالی شدم به این دلیل است که عاشق فوتسال و فوتبال بودم. فوتسال راه اندازی نشده بود و به همین خاطر سراغ والیبال رفتم و ده سال عضو تیم ملی بودم و به محض این که فوتسال آمد سراغ این رشته رفتم.