این روزها چه خبر است؛ همه مشغولند، روی دیوارها، فرش ها و پرده ها به چشم میخورد، قالی شویی ها هم دیگر وقت ندارند. مردان و جوانان خانه خسته به نظر می رسند چون خانم ها آن ها را هم به کار گرفته اند اما آن چه مشاهده می شود شوق و ذوقی است که وجود دارد و به یک سنت دیرینه عمل می شود. همه مشغول خانه تکانی هستند، بخشی نیز که توانایی دارند بعضی از لوازم خانه شان را نو می کنند و آن هایی هم که توانایی ندارند آن چه را که در خانه است شست و شو و نظیف و پاک میکنند.
مهم نو یا کهنه بودن وسایل نیست؛ مهم پاکیزه بودن، درست چیدن و مرتب بودن آن هاست. همه این شوق و ذوق و زحمت شبانه روزی با مدیریت مادر و زن خانه و بقیه اعضا برای رسیدن به روز نو است؛ یعنی نوروز، اما مگر ما یک خانه داریم؟ چرا کمتر کسی دیده میشود که به فکر خانه دل است؟ مگر خانه دل مهم تر نیست؟چقدر خانه های زیبا و پر از امکانات و با فرش های رنگارنگ هست که در آن دل زندگی کردن نیست و البته چه بسا خانه هایی که امکانات معمولی زندگی در آن ها به زحمت یافت می شود ولی دل های پاک، دل هایی همراه و دل هایی خانه تکانی شده و بی آلایش آن خانه ها را صفا می دهند. به نظرم اول باید از خانه دل شروع کرد، گرد و غبارهای کدورت، ناراحتی، کینه و بی انصافی را از دل ها بیرون ریخت، زنگارهای گناه و معصیت را از در و دیوار دل پاک کرد و پرده های زیبای تقوا را بر دریچه دل آویخت تا دیگر گرد و غبار معصیت وارد دل نشود. بیایید مقداری هم به خانه تکانی دل فکر کنیم و با هم از الان شروع کنیم. یاعلی(ع) مدد.
استاد دافعی