حالا داوران را قضاوت کنید
شیرازی – قضاوت سخت است. خواه قاضی یک مشاجره باشی یا قاضی مشکلات اجتماعی و یا قاضی یک میدان ورزشی.قضاوت رابطه بسیار مستقیمی با وجدان دارد و بهای قضاوت را در حقیقت وجدان می پردازد.این بار به سراغ قاضیان میدان های ورزشی رفتیم.همان هایی که سوت در دست گرفته اند و تلاش یک ورزشکار و تیم ورزشی را قضاوت می کنند.همان هایی که همیشه انگشت اتهام، سمت شان است و خوب و بد هم ندارند و همه با باخت تیمی دیگر و یا ورزشکاری دیگر مورد اتهام قرار می گیرند.اتهام و زیر سوال بردن وجدان قاضیان ورزش به علاوه متهم شدن به سواد کم داوری کوچک ترین مشکلی است که برای این قاضیان به وجود می آید.مربی ها و بازیکن ها به راحتی باخت شان را به حق و یا ناحق گردن داور میدان می اندازند و این گونه می شود که داور باید با زره آهنین وارد میدان شود.از آن طرف وضعیت مالی داوری، حتی در سطح بالا هم پر از دغدغه است. این دغدغه راه را برای پیشرفت داوران در کشور می بندد. وقتی بحث داوری در کشور می شود انتظاری از داوری استان ها نمی رود.یکی دیگر از دغدغه داوران در شهرستان ها، انتخاب های ناعادلانه برای قضاوت است. این که باید عضو باند و گروهی باشی تا انتخاب و دیده شوی. یک جورهایی رابطه در داوری بسیار مهم است. رابطه نباشد داوران دیده نمی شوند و البته بعد از رابطه ماندگار شدن داوران در سطح بالا بستگی به توان شان دارد.دغدغه های داوران مطرح استان، موضوع این شماره صفحه ورزش خراسان شمالی است.داور لیگ برتر فوتسال کشور از قضاوت به عنوان بحث مهمی در جامعه نام می برد و می گوید: حضرت علی (ع) قاضی عادلی بود و به همین خاطر قضاوت کردن بسیار مهم است.
«جم تاج مهجور» می افزاید: درباره بقیه رشته های ورزشی نظری ندارم ولی داوری فوتبال و فوتسال ما از سطح این رشته ها بالاتر است و سندش قضاوت داوران در لیگ های برتر است، چرا که تا الان تیمی در این سطح نداشتیم ولی داوران ما در این سطح سوت می زنند.وی که مسئول کمیته داوران فوتبال استان هم هست، بیان می کند: 2 مسئله در داوری استان عذاب آور است، اول نداشتن ارتباط قوی با فدراسیون و دوم نداشتن جایگاه مناسب ورزش استان در سطح کشور. وی عنوان می کند: به عنوان مثال، صحبت از ورزش مازندران که می شود می گویند ورزشکاران قدرتمندی دارد و دیگر شهرهای کشور هم دستاورد استان شان را در ورزش مشاهده می کنند ولی خراسان شمالی متاسفانه در ورزش کشور جایگاه خوبی ندارد و این موضوع به طور حتم بر داوری استان هم تاثیر می گذارد.وی با بیان این که حتی اگر داوران خوب باشند، باز هم به خاطر نام استان باید تلاش شان را چند برابر کنند، ادامه می دهد: در حال حاضر 12 نفر از لیگ پایه تا لیگ دسته یک کشور قضاوت می کنند و بحث حق الزحمه ها یکی دیگر از دغدغه های ماست که البته این مشکل در کشور وجود دارد و مربوط به استان نیست.وی بیان می کند: در سطح استان داوری که از فاروج برای قضاوت به جاجرم می رود برای قضاوت 25 تا35 هزار تومان می گیرد که به عقیده من خیلی کم است و به طور حتم دغدغه های مالی را حتی کم هم نمی کند و این موضوع در سطح کشور هم وجود دارد و داوران ما پول خوبی نمی گیرند.وی ادامه می دهد: با این مشکلات انتظار داریم داوران ما بهترین قضاوت را داشته باشند و اشتباه نکنند و دغدغه های شان را به میدان قضاوت نبرند.
وی یادآور می شود: تا زمانی که ورزش ما حرفه ای نشود وضعیت داوری نیز همین گونه باقی خواهد ماند.
«یوسف مغروری» که داور لیگ دسته یک فوتبال است، می گوید: متاسفانه طبق بخش نامه حق مصاحبه ندارم وگرنه توضیحات مفصلی درباره داوری داشتم که به محض اجازه کمیته داوران فدراسیون صحبت خواهم کرد.یکی از داوران کاراته استان نیز که در لیگ های کشوری هم قضاوت می کند، می گوید: کارت داوری رفری B را دارم و به تازگی نیز آزمون ارتقا به رفری A را گذرانده ام و از این به بعد می توانم در لیگ های برتر نیز سوت بزنم ولی سوت نمی زنم!
«آرزو هدایتی» می افزاید: استان ما تیمی در لیگ ندارد و ما اگر بخواهیم برای داوری برویم باید خودمان هزینه کنیم و از آن جایی که حق الزحمه ای هم نمی گیریم این کار عقلانی نیست.
وی عنوان می کند: فدراسیون کاراته تقسیم بندی دارد که بر اساس آن یک سری از داوران طبق اشل تعریف شده حق الزحمه می گیرند و داورانی مانند ما که هنوز وارد گروه فدراسیون نشده ایم یا حق الزحمه نمی گیریم یا خیلی کم دریافت می کنیم.وی اظهار میدارد: این موضوع باعث شده است انگیزهمان برای قضاوت کشوری پایین بیاید و کم تر برای ارتقای داوری تلاش کنیم زیرا برای همین دوره ارتقایی که شرکت کردم 500 هزار تومان به طور شخصی هزینه کرده ام و آینده اش هم معلوم نیست.وی یادآور می شود: تا زمانی که از سوی استان حمایت نباشد داوران بی انگیزه می مانند و این خوب نیست که برای قضاوت 50 بازی طی یک روز فقط 10 تا 15 هزار تومان بگیریم.وی اظهار می دارد: از داوران کاراته حمایت نمی شود و برای شان ارزش قائل نیستند و هیئت هم کمکی به داوران نمی کند و همه چیز به طور شخصی بر عهده داور است از این رو نمی توان انتظاری داشت.وی می افزاید: از طرفی مسابقات داخل استان هم کم برگزار می شود و همین مسئله باعث می شود داوران ما کمتر در میدان قضاوت حضور یابند و عملکرد بچه ها خود به خود کم شود.وی تصریح می کند: این ها مشکلاتی است که ذره ذره روی شخصیت داوران تاثیر می گذارد و روحیه و اعتماد به نفس آن ها را می گیرد.داور بین المللی کوراش استان نیز در این باره می گوید: در داوری کوراش و جودو خیلی خوب هستیم و دو داور بین المللی خانم را هم با توجه به امتیازی که در فدراسیون داریم می توانیم به مسابقات خارج از استان و کشور اعزام کنیم.
کوروش خسرویار می افزاید: داور بین المللی برای این رشته در استان مورد نیاز است تا اگر روزی من نبودم، این رشته حذف نشود و من تمام حمایتم را از داوران مستعد استان در این دو رشته انجام خواهم داد.وی بیان می کند: 2 سال است که در رشته جودو سهمیه ارتقای داوری به استان نرسیده است که از این نظر از فدراسیون گلایه دارم ولی باز هم جای نگرانی نیست.وی اظهار می دارد: با توجه به این که برای داوری بانوان تازه شروع به کار کرده اند باید انرژی بیشتری بگذاریم و البته این انرژی را باید در تمام شهرستان های استان صرف کنیم تا داوران مستعد شهرستان ها هم شناسایی شوند.
وی عنوان می کند: یکی از دغدغه های ما هزینه در داوری است و تا الان هر چه هزینه کرده ایم به طور شخصی بوده و این مسئله جای تامل دارد.
وی بیان می کند: داوران در تمام کشور مظلومند و حمایت مالی نمی شوند، ضمن این که حق الزحمه های آنها با داوری ها سازگاری ندارد و بیشتر باید از جیب خودشان مایه بگذارند و حتی در رقابت های بالاتر به غیر از بازی های آسیایی، داوری مسابقات هیچ حق الزحمه ای ندارد.خسرویار با این جمله صحبتش را به پایان می رساند که داوری فقط و فقط عشق می خواهد تا بتوانی بمانی و قضاوت کنی وگرنه چیز دیگری ندارد.این جمله چقدر پایان خوبی برای قضاوت های ما از داورانی است که انتظار داریم هیچ وقت اشتباه نکنند ولی هیچ وقت حال شان را نمی پرسیم که چه شرایطی دارند و چقدر برای داوری متحمل سختی میشوند.