بی مهری به دانشجویان معلول
نویسنده : بهروز
«ممکن است تعداد دانشجویان معلول کم باشد اما این موضوع دلیل نمی شود که برخی از نیازهای این دانشجویان نادیده گرفته شود.»
با ویلچر به دانشگاه رفت و آمد می کند و می گوید: برخی دوستانم با وجود این که درس خوان تر از من بودند و با رتبه های خوبی هم قبول شدند، فقط به دلیل نبود امکانات مناسب در دانشگاه ها از ادامه تحصیل منصرف شدند و این در حالی است که قانون همه دستگاه ها را مکلف کرده است تا شرایط مناسبی برای معلولان فراهم شود اما بسیاری از دانشگاه های استان برای تردد معلولان مناسب سازی نشده است. سمیه ادامه می دهد: تردد مناسب و رفت و آمد آسان از مهمترین نیاز های معلولان است اما به این نیاز توجه نمی شود.مهران دانشجویی دیگر است که مشکل حرکتی دارد؛ او هم از نامناسب بودن وسایل نقلیه برای معلولان صحبت می کند و می گوید: رفت و آمد به دانشگاه فقط یک سوی قضیه است و سوی دیگر قضیه بر می گردد به نبود آسانسور در برخی از ساختمان های دانشگاه ها، ضمن این که سرویس های بهداشتی مناسبی هم وجود ندارد.
کمال دانشجوی کم بینای مقطع کارشناسی است. او مدعی است: بر اساس مصوبه قانونی، قرار بود بخشی از شهریه دانشجویان دانشگاه های پولی را بهزیستی پرداخت کند اما به جای تسهیل دریافت شهریه در دانشگاه های بجنورد باید از هفت خان رستم بگذریم تا بتوانیم شهریه پرداخت کنیم. او می افزاید: ما معلولان مشکلات زیادی با امور مالی داریم و برای شرکت در امتحانات به علت پرداخت نکردن شهریه مشکلاتی را متحمل می شویم و این موضوع برای برخی از ما که بومی نیستیم سخت است. مجید هم دانشجوی کم بینای مقطع کارشناسی ارشد است که می گوید: خودم این جا و پرونده ام در خراسان رضوی است و برخی از مشکلاتی که داریم این است که هرترم باید به محل شهرستان خود برویم تا بتوانیم از شهریه استفاده کنیم.
وی بیان می کند: دانشجویان دارای معلولیت که از طریق سامانه نقل و انتقالات فرم مورد نظر را تکمیل می کنند تا پایان فارغ التحصیلی انتقال آنها انجام می شود و دیگر نیازی به تحمل مشکلات مطرح شده ندارند اما تا مهرماه سال گذشته روال بر این بود که دانشجویی که درخواست انتقال می داد شهریه ثابت را در دانشگاه مبدأ و شهریه متغیر را در دانشگاه مقصد پرداخت می کرد که این مشکل رفع شده است.
وی ادامه می دهد: شهریه دانشجویان از مقطع کاردانی تا کارشناسی ارشد به صورت صد درصد از سوی سازمان بهزیستی پرداخت می شود.
وی می افزاید:اگر در استان زمینه هایی مانند شرایط فیزیکی مناسب برای رفت و آمد معلولان، وسایل نقلیه مناسب و مناسب سازی معابر، خوابگاه ها و دانشگاه ها فراهم بود مشخص است که تعداد دانشجویان معلول بیشتر می شد اما این اتفاق نیفتاده است و مانند شهر و مرکز استان که برای معلولان مناسب سازی نشده در دانشگاه ها هم این اتفاق نیفتاده است.
وی تصریح می کند: معماری نامناسب فضای دانشگاه ها، اعم از کلاس ها، طبقات،سرویس های بهداشتی و ساختمان های اداری مشکلات زیادی را برای دانشجویان معلول فراهم کرده است.
وی ادامه می دهد: پله ها بزرگترین مانع ورود برای دانشجویانی است که از صندلی چرخدار، عصا یا واکر استفاده می کنند و وجود حتی یکی، دو پله یا سکو کافی است که دانشجوی معلول نتواند وارد فضای آموزشی شود و این در حالی است که تمام دانشجویان دارای معلولیت بدون استثنا از نامناسب بودن ساختمان های آموزشی گلایه دارند.
تقوی دانشجوی معلول دیگری است که در این باره می گوید: دانشگاه های کشور اغلب مناسب سازی نشده اند. در بیشتر این مکان ها حتی یک سرویس بهداشتی ویژه در نظر گرفته نشده است و دانشجویانی که باید از دستشویی های خاص استفاده کنند، اغلب در تمام طول روز، گرسنگی و تشنگی می کشند تا مجبور به استفاده از دستشویی نشوند.
وی ادامه می دهد: این شرایط روی بازدهی کیفی و تحصیلی آنها اثرات منفی و جبران ناپذیری می گذارد و ممکن است حتی شرایط جسمی آنها را وخیم تر کند.
وی خاطرنشان می کند: این در حالی است که حتی بوفه ها و غذاخوری های دانشگاه ها نیز مناسب سازی نشده اند و قابل استفاده برای دانشجویان معلول نیستند. دسترسی به کتابخانه های دانشگاه ها نیز برای افراد دارای معلولیت بسیار سخت است و حتی اگر دانشجویان معلول بتوانند وارد ساختمان کتابخانه ها شوند، بسته به نوع و شدت معلولیت خود ممکن است نتوانند به کتاب های قرار گرفته روی قفسه های بلند دسترسی پیدا کنند و این مشکلات گاهی حتی باعث ترک تحصیل آن ها هم می شود.
یکی دیگر از دانشجویان معلول هم با اشاره به فضای نامناسب دانشگاهی در استان می گوید: وجود پله های زیاد، نداشتن رمپ و آسانسور، تشکیل کلاس ها در طبقات بالاتر، کوچک بودن درهای ورودی و کوچکی آسانسورهایی که جایی برای ویلچر ندارند، باعث دلسردی، سرخوردگی، غیبت های متعدد و در نهایت، ترک تحصیل برخی دانشجویان دارای معلولیت می شود و این در حالی است که مناسب سازی فضای دانشگاهی فقط به معنای ایجاد رمپ در کنار پله ها نیست. کلاس های درس نیز باید منطبق با نیازهای ویژه دانشجویان دارای معلولیت جسمی باشد.
وی اظهار می کند: حق افراد دارای معلولیت برای تحصیل و ادامه تحصیل، در قوانین داخلی و بین المللی مربوط به حقوق افراد معلول به صراحت به رسمیت شناخته شده و اصل سی ام قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر حق تحصیل «همه ملت» تاکید کرده است و مسلماً افراد دارای معلولیت نیز شامل «همه ملت» می شوند.
وی در ادامه می گوید: در قانون جامع حمایت از حقوق معلولان ایران که سال ۱۳۸۳ به تصویب هیئت دولت وقت رسید، حق افراد دارای معلولیت برای برخورداری از امکانات لازم برای تحصیل مورد اشاره قرار گرفت اما اکنون دانشجویان معلول برای ادامه تحصیل باید مشکلات زیادی را تحمل کنند.