«نمی دانم چه اتفاقی برای هندبال استان ما افتاده است»، این جمله را «فاطمه مرزی» نایب رئیس هیئت هندبال استان می گوید. این را می گوید و بغض می کند و تلاش می کند در ادامه گفت و گو به احساسش مسلط شود. البته که این تلاش بی فایده است. این گفت و گوی مفصل که خلاصه اش را در ادامه می خوانید در واقع شروعی غیر از صحبت های دلسوزانه این مسئول نمی خواهد، صحبت هایی که دل همه آن هایی را که قلب شان برای ورزش می تپد به درد می آورد و البته که آن هایی که برای پست و مقام به هر طریقی می جنگند هزار بار دیگر هم این حال را درک نمی کنند.
این نایب رئیس و مربی تیم هندبال استان این گونه شروع می کند که بزرگان هندبال مانند آقایان شایسته و گلکار همیشه می گویند تا زمانی که با خراسان قبل از تقسیم همراه بودیم، هندبال منطقه ما خیلی مطرح بود و می توانستیم بازیکن های ملی مانند «هانی زمانی» داشته باشیم و تا آن جایی که من می دانم حتی از ورزشکاران شیروان برای انتخابی تیم ملی رفتند و آن زمان این شهرستان قطب هندبال بوده است.فاطمه مرزی بیان می کند: وقتی خراسان شمالی تاسیس شد نمی دانم چه اتفاقی برای هندبال افتاد که از عرش به فرش رسیدیم که شاید یکی از علل اصلی آن حمایت نکردن مسئولان باشد.
وی اظهار می کند: باور کنید اگر از برخی مسئولان بپرسید که هندبال چه رشته ای است می توانم بگویم حتی نمی دانند بازی آن چطور است!
وی تصریح می کند: به هندبال، مادر ورزش های توپی می گویند و ما باید یک رئیس هیئت قدرتمند داشته باشیم که بتواند از هیئت ما دفاع کند. نمی گویم روسای هیئت های ما بد یا کم کار بودند ولی آن گونه که ما انتظار داشتیم نتوانستند از هندبال حمایت کنند.
وی اظهار می کند: شاید این موضوع به خاطر مشغله کاری بوده است، واقعا نمی دانم، ولی هم در بخش بانوان و هم در بخش آقایان در حق هندبالیست ها اجحاف شده است به خصوص برای بچه های بجنورد .
وی تصریح می کند: پسران هندبالیست هم حدود سه سال است که هیچ تمرینی ندارند، ولی در بخش خانم ها با چنگ و دندان هم که شده تمرینات را نگه داشتند.
وی اضافه می کند: گرمه و شیروان در بخش هندبال آقایان خوب هستند ولی در بخش خانم ها خوب نیستند و آشخانه و اسفراین در بخش هندبال بانوان خوب هستند ولی در بخش آقایان فعالیت ندارند.
وی تصریح می کند: در بخش بانوان از بچه های بجنورد دو دوره برای اردوی تیم ملی بازیکن معرفی کردیم که گفتند قبول نشدند اما علتش را هم به ما نگفتند. یکی از بازیکنان گرمه در بخش آقایان را فرستادیم و باز هم همین اتفاق افتاد.
وی تصریح می کند: دو سال است که پشت سر هم می توانیم برای مسابقات منطقه ای برویم و سهمیه کشوری بگیریم ولی از آن جا به بعد که می خواهیم به رقابت های کشوری برویم به مشکل بر می خوریم و نمی توانیم بچه ها را بفرستیم.
«مرزی» یادآور می شود: در مسابقات کشوری است که بچه ها می توانند خودشان را نشان بدهند و برای مسابقات ملی معرفی شوند و آن جاست که تیم ها و باشگاه های دیگر می توانند بچه های ما را ببینند.
وی ادامه می دهد: به خاطر بودجه ای که نداریم، نمی توانیم بچه ها را به رقابت های کشوری بفرستیم و این یعنی ظلم در حق بچه ها، ظلم شاید کلمه قشنگی نباشد ولی خودم نمی دانم باید چه کاری انجام دهم و پیش چه فردی بروم.
وی بیان می کند: خودم برای گرفتن اسپانسر اقدام می کنم، ولی حتی هندبال را در شهر من نمی شناسند و این رشته از هیچ طرفی حمایت نمی شود.
وی که بغضش را نمی تواند کنترل کند در تمام مدت مصاحبه اش با صدایی لرزان ادامه می دهد: یکی از مشکلات هندبال بانوان نداشتن یک سالن اختصاصی است که نه در بجنورد وجود دارد و نه در هیچ منطقه ای از استان.
وی یادآور می شود: ما زمین مشخصی نداریم که با خیال راحت برویم تمرین کنیم و این یک رویا شده که سالن داشته باشیم و هر جا می گوییم سالن نداریم به ما می خندند.
«مرزی» اضافه می کند: هیئت های دیگر از جمله هیئت بسکتبال به ما وقت تمرین نمی دهند، دیگر زورم نمی رسد و نمی دانم واقعا باید چه کاری انجام دهم.وی اظهار می کند: هر فردی نسبت به رشته خودش تعصب خاصی دارد ولی دلیل نمی شود رشته های دیگر را نابود کنیم.
وی که کنترل احساساتش دیگر برایش سخت شده است مکثی می کند، نفسی می گیرد و بیان می کند: قلب آدم به درد می آید، سه جلسه در هفته تمرین می کنیم و می گویند آموزشی نباید باشد.
وی یادآور می شود: امسال برای نونهالان هیچ بازیکنی نداشتیم چون سالنی نداشتیم که تمرین کنیم، تبلیغات و بچه ها را جذب کنیم. وقتی سالن نیست من چگونه بچه برای آینده تربیت کنم، چگونه بچه ها را نگه دارم؟ همین بچه هایی که نگه داشتم همان بچه های ابتدایی هستند که بزرگ شده اند.
وی بیان می کند: نمی دانید چقدر درد دارد، وقت سالن نمی دهند بعد باید برویم با هزار منت که اداره کلی ها بر سرمان می گذارند، در زمین بدمینتون بدون خط هندبال، به طور ذهنی خط را طراحی و تمرین کنیم.
وی اظهار می کند: هیچ فردی به ما جوابی در این خصوص نمی دهد.
«مرزی» بیان می کند: مگر می شود هندبالیست برود و در زمین بدمینتون بازی کند؟ من باید چه کاری انجام دهم؟ چگونه از من می خواهند که بچه ها را برای مقاطع بالا بفرستم؟ با این وجود کم نیاوردیم، باور کنید برای همین بازی های منطقه ای که دوم شدیم بچه ها داخل مینی بوس با هم آشنا شدند و آفرین داشتند که با دل و جان بازی کردند. این بچه ها را که می بینم نمی توانم بی خیال شوم، نمی توانم تنهای شان بگذارم خیلی سخت است، واقعا سخت است.
وی تصریح می کند: تا آن بالا درست نشود ما این پایین هر چقدر هم دست و پا بزنیم هیچ اتفاقی نمی افتد چون قدرت دست آن هاست.
وی بیان می کند: در کشور شاید شناخته شده نباشیم، حتی وقتی می گوییم خراسان شمالی ما را با خراسان رضوی اشتباه می گیرند، ولی در منطقه به جرئت می گویم جا افتاده ایم. این دوره که برای کلاس های داوری رفتیم مربیان و مسئولان کلاس می گفتند بچه های خراسان شمالی فوق العاده خوب هستند.
وی یادآور می شود: در یک مسابقه کشوری بچه ها را از طرف آموزش و پرورش بردیم. تیم های دیگر فکر می کردند تیم خراسان شمالی زنگ تفریح است ولی وقتی بازی کردند متوجه شدند زنگ تفریح نیستیم و آن ها برای ما زنگ تفریح شدند.
وی تصریح می کند: هندبال یعنی مشکل، همین.وی می گوید: فیزیک بچه های خراسان شمالی کاملا برای این رشته مناسب است و فقط باید حمایت شویم. در حال حاضر استعداد داشتن یا نداشتن بچه ها دردی از ما دوا نمی کند.
«مرزی» به لطف خدا امیدوار است و دعا می کند این دردها و مشکلات روزی دست از سر هندبال و ورزش استان بردارد. وی خاطرنشان می کند: به بچه ها گفتم می خواهم برای مصاحبه بروم و اگر موضوعی هست که می خواهند انتقال بدهم بگویند که بچه ها گفتند آیا با پاسخگویی به سوالات مشکلات ما حل می شود؟ بچه ها هم نا امید شده اند و امیدوارم این مصاحبه یک روزنه باشد تا کمی مسئولان دیدشان را نسبت به این رشته تغییر دهند، همه رشته های ورزشی مشکل دارند ولی هیچ رشته ای اندازه ما مشکل ندارد.