در پی تاریخ سازی فوتبال صورت گرفت؛
تعداد بازدید : 29
طنین پرغرور در کوچه پس کوچه های شهر
شیرازی- چشمانت را ببند و رویای شیرین فوتبال را مرور کن. شاید در مرور تو آخرین شوت به طرز معجزه آسایی به گل نشست و با حلاوت این رویا، صعود را تجربه کردی.صعودی که انگار اتفاق افتاد، این را مردم می گویند؛ مردمی که با خوش غیرتی مردان فوتبالیست تیم ملی ایران، «غرور» را در خیابان های شهر فریاد زدند.
نه، اصلاً چه نیازی به بستن چشمان و خواستن معجزه، چه نیازی به توپی که با بدبیاری داخل تور ننشست و رویای مان را ناتمام گذاشت، چه نیازی به داورانی که با ما پرخاشگر و عصبانی برخورد کردند؟ چه نیازی به وقتی که «میلاد محمدی» استارت می زند و از فشار این دویدن ها، فریاد می زند و خود را زودتر از قهرمانان اروپا به توپ می رساند و یک اوت برای ایران می گیرد؟
چه نیازی به صعود وقتی با ضعیف ترین امکانات راهی جام جهانی پرهزینه شدیم و در مقابل قدرتمند ترین تیم ها، مردانه ایستادیم و به اسپانیایی ها و پرتغالی ها لایی زدیم و مثل آب خوردن دریبل شان کردیم؟ اصلا چه نیازی به وقتی «کارلوس کی روش» پرچم ایران را روی لباس خود می دوزد و تو دوست داری از غرور فریاد بزنی؟
فریاد، مانند تمام فریادهایی که دوشنبه شب بر در و دیوار شهر نشست.بعد از بازی با پرتغال، مانند بازی با اسپانیا و مراکش، کوچه به کوچه و خانه به خانه با اشک حسرت و بغض افتخار و غرور، این بی نیازی را فریاد می زد.انگار صعود کردیم، انگار ما هم پا به پای آن مردان باغیرت دویدیم و همه دست شدیم تا به همراه بیرانوند پنالتی بگیریم و در خیابان داد بزنیم: «چطوری کریس؟»
«رونالدو» انگار پنالتی نزد و «کریم انصاری فرد»، پسر ایران، پنالتی را به گل نشاند تا قدرت ایران را به رخ دنیا بکشد؛ دنیایی که شانسی برای ایران قائل نبود، شانس در گروه مرگی که مدعیان، تضمین آقای گلی شان را با بازی مقابل ایران می خواستند ولی در حسرت باز کردن دروازه ایران به ادامه جامی فکر خواهند کرد که ایران را برای همیشه در تاریخش ثبت خواهد کرد؛ جامی که برای ایران خاطره ای ماندگار خواهد شد و برای تماشاچیان جام جهانی 2018 روسیه، حتما مردان فوتبالی ایران با تماشاچیان پرشورش تندیسی از غیرت و جنگندگی و تلاش خواهند شد.کاش دنیا هم می توانست چشمانی به خیابان های ایران بفرستد تا این موج افتخار را در صدای شیپورها، تشویق مردم، شور همشهری ها و هم استانی ها تماشا کند.
کاش دنیا، می توانست این زیباترین اتحاد فوتبالی دنیا را نه در جایی دور، بلکه در همین خراسان شمالی به تماشا بنشیند.