پای سخن افتخار جودوی ایران
تعداد بازدید : 154
دریغ از یک خداقوت
دل پردرد «بریمانلو » از مسئولان
شیرازی
«محمد محمدی بریمانلو»، قهرمان جودوی ایران، مدال آور آسیا و جهان، امید المپیک، نفر پنجم رنکینگ وزن 73 کیلوی جودوی جهان، این افتخار خراسان شمالی، عجب دل پری دارد این روزها؛ روزهایی که باید در شادی مدال جهانی اش غرق شود در انبوهی از گلایه ها غرق شده است.
شنیدن دلخوری از زبان این ورزشکار بی حاشیه استان دوباره برای مان افتخار آفرینانی را یادآوری کرد که هر بار پای صحبت شان نشستیم از بی توجهی های خودی ها گلایه داشتند و در استان خودشان غریب بودند. علی اصغر مجرد، امیرحسین محمدی و امید سرداریان نمونه های واضح این درد هستند. درد غربت در شهر خود خیلی باید سنگین باشد.
بریمانلو نگران است، نگران آینده اش که در میان بی توجهی برخی مسئولان برایش قابل تصور نیست، نگران سال ها عشق به ورزش و پایان عمر ورزشی اش.
عمر ورزشی که به گفته خودش در انتها برایش چه خواهد گذاشت؟
محمدی بریمانلو با حوصله به سوال ها پاسخ می دهد. در ابتدای گفت و گوی اختصاصی اش با روزنامه «خراسان شمالی» گلایه هایش را قورت و به سوالات تخصصی مان پاسخ می دهد ولی هر چه به پایان مصاحبه نزدیک تر می شویم دردهایش را یکی یکی بیان می کند و بعد از هر گلایه تاکید می کند: «لطفاً بنویسید»!
از او می پرسم «چانگ» جودوکار کره جنوبی تبدیل به گربه سیاه شما شده است؟ اولین باخت به او در بازی های آسیایی و دومین آن در قهرمانی جهان شروع یک نگرانی است؟ که بریمانلو با خونسردی این نگرانی را از بین می برد. او می گوید: به هیچ وجه این گونه نیست. جودو ورزش لحظه هاست و نمیتوان گفت در این رشته گربه سیاهی وجود دارد. خیلی وقت ها شده که قهرمان های جهان می آیند، می بازند و نمی شود گفت کسی گربه سیاه شده است. در این رشته هر ورزشکاری که از ثانیه ها و لحظه ها استفاده کند، برنده است و من از خیلی حریفان بهتر از او برده ام و نگران هیچ چیزی نیستم.
وی ادامه می دهد: فقط کافی است 6 دانگ حواسم را در مسابقه جمع کنم و لحظه ای غافل نشوم، چرا که در جودو اگر یک لحظه اشتباه کنی دیگر نمی توانی آن را جبران کنی.
وی یادآور می شود: جودو در المپیک، مثل رشته های دیگر نیست که در هیچ مسابقه ای شرکت نکنی و بتوانی سهمیه حضور در المپیک را بگیری، باید همیشه در کورس رقابت باشی تا امتیاز لازم را به دست آوری. 22 نفر اول رنکینگ به طور مستقیم وارد المپیک می شوند و 10 نفر دیگر هم سهمیه می گیرند که خدا را شکر اکنون پنجم هستم و سهمیه حضور در المپیک را دارم ولی باید بتوانم در این دو سال باقی مانده تا المپیک این جایگاه را حفظ کنم.
وی که یک ماه دیگر در ابوظبی امارات مسابقه دارد، بیان می کند: از یک شنبه تمریناتم را در بجنورد شروع کردم و اول هفته آینده به اردوی تیم ملی در تهران خواهم رفت.
وی که سال 97 را با درخشش در مسابقات مختلف شروع کرد، تصریح می کند: 15 سال است که در این رشته فعالیت می کنم و 10 سال است که برای درخشش های امسال برنامه ریزی و به شکل حرفه ای تلاش کرده ام تا بالاخره توانستم هم در بازی های آسیایی و هم در مسابقات جهانی مدال بگیرم.
وی ادامه می دهد: خدا را شکر امسال توانستیم با بررسی مشکلات فنی، تکنیکی و نظر مربیان در مسابقات بهتر عمل کنیم و مدال آور باشیم.
بریمانلو یادآور می شود: برای رشته جودو در ایران همه مدعی هستند ولی دو سال است که در هیچ مسابقه ای نباختم و همیشه در وزن خودم اول شدم ولی در رقابت های جهانی رقیبان اصلی ام ورزشکاران کشورهای ژاپن، کره، گرجستان، روسیه، فرانسه و برزیل هستند که اکنون حریف ژاپنی، کره ای و گرجستانی رقیبان سرسختی هستند که پیروزی بر آن ها البته سخت نیست.
وی می افزاید: به طور حتم برای این موفقیت ها برنامه ریزی بهتری انجام شده است. قطعاً جودو روزهای بهتری را در پیش دارد و فعالیت های خود را به طور جدی شروع کرده است.
او اظهار می کند: همیشه گفته ام که برنامه ریزی فدراسیون با مدیریت آقای درخشان این موفقیت ها را در پی داشت؛ در این دو سال خیلی زحمت کشید و اگر نتیجه ای بوده حاصل تلاش او بوده است و امیدوارم قانون بازنشستگی برداشته شود یا شرایطی برای آن گذاشته شود چرا که «درخشان» بسیار برای جودو خوب بود و اگر او را بردارند ممکن است دوباره این انرژی کم شود و اگر مدیران لایقی هستند امیدوارم ماندگار شوند.
دارنده مدال برنز جودوی جهان درباره حمایت های کمیته المپیک اظهار می کند: کمیته ملی المپیک باید به جودو نگاه ویژه ای داشته باشد. در گذشته کمیته ملی المپیک جودو را جزو رسته های مدال آور محسوب نمی کرد، حتی در همین بازی های آسیایی روی جودو هیچ مانوری نداشت ولی خوشبختانه توانستیم مقام آور باشیم و در مسابقات جهانی نتیجه خوبی داشتیم و بعد از 15 سال دو مدال به دست آوردیم و چهارم شدیم.
او حمایت های وزارت ورزش و جوانان را کافی نمی داند و تصریح می کند: از طرف وزارت ورزش و جوانان هم حمایتی نشدیم که امیدوارم این نگاه بهتر شود.
وی از مسئولان استان هم گلایه دارد و می گوید: مسئولان استان مان به فکر ورزشکاران نیستند. هیچ کدام از مسئولان استان برای مراسم استقبال نیامدند؛ استاندار، فرماندار، شهردار، معاونان شان و هیچ فردی به نمایندگی از دستگاه های دولتی برای این مراسم نیامدند و من واقعاً از این بی توجهی گلایه دارم چرا که اگر جلسه داشتند حداقل معاونان شان را می فرستادند که آن را هم دریغ کردند.
بریمانلو با اشاره به مشکلاتش خاطرنشان می کند: شغلی ندارم، تمام زندگی ام را برای ورزش گذاشته ام، اولین مدال بازی های آسیایی و جهانی را برای استان آوردم ولی متاسفانه مسئولان ما حتی گفتن یک خدا قوت را هم دریغ کردند و در مراسم استقبال فقط مدیرکل ورزش و جوانان استان حضور داشت و واقعیت اش این است که مراسمی که برایم گرفته بودند در حد قهرمانی در مسابقات استانی بود نه مسابقات جهانی!وی ادامه می دهد: در این سال ها مشکلات مسکن و کار من حل نشد و اگر بعد از دوران حرفه ای، ورزش را کنار بگذارم، می خواهم بدانم که باید چه کاری انجام دهم؟ من که نه مسکن دارم، نه شغل و نه از طریق جودو می توانم در آمدزایی کنم باید با چه امیدی ورزشم را ادامه دهم؟
او به اتفاق تلخ اول سال و از دست دادن پدرش بعد از مقام آوری اش در مسابقات اول سال هم اشاره می کند و می گوید: امسال پدرم را از دست دادم و به جای این که مسئولان بیشتر به دادم برسند، حمایت کمتر هم شده است و بی پشتوانه شده ام.
این قهرمان بی حاشیه باز هم تاکید می کند: از مسئولان گلایه دارم، این که هیچ مسئولی به مراسم استقبال من نیامد یک مسئله است ولی می خواهم بدانم مسئول ورزش استان در مراسمی که برای جودوکار گرفته می شود چرا تمام حرف ها و افتخارات را برای کوراش بیان می کند؟ دانستن فاصله کوراش تا جودو خیلی سخت است؟ من متوجه نشدم مراسم استقبال از من بود یا معارفه کوراشکاران؟
او تاکید می کند: واقعاً ناراحت شدم و اگر برایم مراسم استقبالی نمی گرفتند من خوشحال تر بودم تا این که بخواهند این گونه مراسم بگیرند و تخریب شوم، جایزه ای که برای مدال هایم در بازی های آسیایی و جهانی در نظر گرفتند واقعاً در شأن من نبود.
بریمانلو کمی مکث می کند و ادامه می دهد: لطفاً همه این صحبت ها را بنویسید چون من دل پری دارم.
وی بیان می کند: ورزشکاران دیگر در تیم ملی پشتوانه دارند. راه دوری نرویم، «الیاس علی اکبری» نماینده کوراش استان بعد از بازی های آسیایی به اسفراین رفت و دکتر قوامی، نماینده این شهرستان برای استقبال به منزلش رفت، ولی می شود یک نفر به من بگوید نماینده های شهر ما در مراسم استقبال کجا بودند؟ مسئولان ما کجا بودند؟ نمی توانستند یک نماینده بفرستند؟
این ورزشکار محجوب صحبت هایش را این گونه به پایان می رساند: لطفاً این دردها را بنویسید شاید روزی برخی مسئولان از خواب بیدار شوند.