شیرازی
ورزش اول کشور در خراسان شمالی هنوز درگیر نیم نگاهی از سوی مسئولان استان است؛ رشته ای که «امیر حسین محمدی» را در تیم ملی داشت و به عجیب ترین روش ممکن به این موضوع بی توجهی شد تا این که حالا سهم استان در تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی به عنوان رشته های المپیکی هیچ است.
البته استان هنوز هم به خاطر غیرت کشتی گیرانش در کشور نام و نشانی دارد، هنوز منتظریم امیر کشتی ایران را در جام تختی ببینیم و هنوز حال مان با احمد جفاکش که پیراهن تیم ملی کشتی پهلوانی را به دست آورده، خوب است ولی باورمان نمی شود دلخوشی های مان از کشتی همین تک ستاره ها باشند و گوش شکسته ها از لذت قهرمانی فقط درد شکسته شدن گوش های شان را به جان بخرند.
این بار سراغ این رشته مدال آور و قدیمی رفتیم و با دبیر هیئت کشتی استان گفت و گو کردیم.
«یوسف ولی زاده» از ادغام تمام رشته های کشتی در قالب یک فدراسیون می گوید و تصریح می کند: با تصمیمی که اتحادیه جهانی کشتی گرفت، کشتی های سنتی هم وارد فدراسیون کشتی شدند تا به تبع آن اداره امور آن ها برعهده هیئت های ورزشی باشد.
وی اظهار می کند: در گذشته فدراسیون فقط در دو رشته کشتی آزاد و فرنگی فعالیت داشت ولی بعد از این قانون، کشتی های آلیش، پهلوانی و چوخه هم اضافه شدند.
وی تصریح می کند: از آن جایی که ایران در بخش کشتی بانوان فعالیتی نداشت و همین موضوع از امتیازهای جهانی اش کم کرده بود، تصمیم گرفته شد کشتی کلاسیک به فدراسیون اضافه شود تا با فنونی شبیه کشتی آزاد، بانوان با لباسی مناسب در مسابقات حضور داشته باشند و همه این ها باعث شد در اداره کشتی بحث خیلی بزرگ و گسترده ای داشته باشیم.
«ولی زاده» که سال هاست در کشتی استان فعالیت می کند، می افزاید: برای کشتی با چوخه هنوز هم کشمکش هست که زیر نظر فدراسیون کشتی باشد یا زیر نظر فدراسیون روستایی و عشایری و خیلی سرنوشت آن مشخص نیست. او ادامه می دهد: همچنان بحث بر سر قهرمانی کار شدن در زمینه کشتی باچوخه زیر نظر فدراسیون کشتی هست، به خصوص برای هر سه استان خراسان که پایلوت کشتی باچوخه هستند و برای فدراسیون این منطقه مهم است.
وی تصریح می کند: این تصمیمی است که اتحادیه جهانی گرفته است و برای استان ما چون در کشتی های سنتی بسیار قدرتمند هستیم خوب است، شاید برای استان هایی همچون مازندران و تهران اهمیت چندانی نداشته باشد ولی برای ما فقط حجم کار تغییر می کند و اتفاق خوبی است.
وی یادآور می شود: اگر رشته های سنتی در بحث جهانی بخواهند پیشرفت کنند باید در قالب فدراسیون باشند و اگر نباشند قهرمانی هم معنا پیدا نمی کند، در نهایت به طور مثال برای کشتی باچوخه، المپیک آن، مسابقات 14 فروردین اسفراین می شود!
وی یادآور می شود: به خاطر اختلاف نظرها کمی کشتی با چوخه ضعیف شده و در رشته آلیش الان اوضاع کمی بهتر است ولی در کل کشتی ها و رشته هایی که طرفدار دارند مالک زیادی هم دارند.
وی بیان می کند: اگر بدون تعصب نگاه کنیم و روی استعدادهای کشتی خراسان شمالی سرمایه گذاری شود این جا می تواند شاهراه کشتی کشور شود ولی متاسفانه استان ضعیف است، بحث سرمایه گذاری در ورزش معنا ندارد و همه پا پس می کشند و صنایع استان چیزی به نام کمک به ورزش در برنامه شان نیست.
وی تصریح می کند: علاقه و استعداد هست و برنامه ریزی و انسجام داریم. در کشتی های سنتی اختلافات شدیدی بود که آن ها را متحد کردیم ولی بعد از این که «رسول خادم» از فدراسیون رفت دوباره توجه به کشتی های سنتی ضعیف شد و احساس من این است که وزارت ورزش و جوانان می خواهد بیشتر در بحث کشتی های آزاد و فرنگی تمرکز داشته باشد.
«ولی زاده» اظهار می کند: هیچ کدام از کشتی های سنتی هم اینک در المپیک حضور ندارند ولی برنامه اتحادیه جهانی این است که چند وزن کشتی های سنتی را وارد المپیک 2024 کند که حیف است توجه به این کشتی ها برداشته شود و البته امیدوارم این گونه نباشد تا برگشت به عقب نداشته باشیم.
وی اضافه می کند: قبول دارم که غیر از پدیده ها و تک ستاره ها خروجی تیم ملی نداشتیم، اگر در رده سنی بزرگ سالان تقسیم بندی کنیم به غیر از «امیرحسین محمدی» فردی را نداشتیم و در هر سه استان خراسان چندین سال است که از لحاظ کشتی آزاد و فرنگی دچار ضعف هستیم.
وی خاطرنشان می کند: پیشرفت در کشتی برنامه ریزی طولانی مدت می خواهد که هیچ برنامه ریزی بدون بودجه انجام نمی شود.
امیرحسین محمدی، جلال علیزاده، احمد جفاکش، حمید الهیان و محمد مکتبدار هم الان به خاطر تعصب به کشتی مانده اند و خیری از ورزش قهرمانی ندیده اند و هیچ توجهی به آن ها نشده است، در حالی که در استان های دیگر به قهرمانان شان توجه می شود.
این نسل بی انگیزه شده است و مطمئن باشید تا وقتی راهی پیدا نشود این بی انگیزه ماندن به نسل های بعدی هم می رسد و با این ناامیدی چه انتظاری می توان داشت؟
او که خود در این رشته مربیگری هم می کند می افزاید: نسل جدید کشتی به خودش می آید و اولین سوالش از ما این است که برویم قهرمان شویم که چه شود؟ که آینده تلاش ها و زحمت های مان مثل آینده قهرمانان فعلی مان شود؟