علوی
«چه خوب شد که اینترنت قطع شد!»؛ این جمله ای است که همین چند روز پیش و به دنبال قطع اینترنت دختربچه ای 7 ساله که تشنه صحبت کردن و وقت گذراندن با مادرش است، گفت. مادر از شنیدن این جمله تعجب می کند و در جا میخکوب می شود. مگر او چند ساعت از وقتش را در شبکه های مجازی و اینترنت صرف می کرد که دخترش خلأ حضور او را در کنارش حس کرده بود و این چنین از قطعی اینترنت و این که مادرش حالا دیگر وقت بیشتری برای او می گذارد، صحبت می کرد.
مادر که خودش اذعان می کند وقت زیادی را در شبکه های مجازی نمی گذراند، پس از شنیدن این جمله به فکر فرو می رود و به خودش می آید. شاید از نظر خودش مدت زمان کمی را در این شبکه ها صرف کرده است ولی همین مقدار اندک نیز برای دختر 7 ساله اش زمان طولانی به اندازه چندین ساعت یا روز بوده و شاید دختر کوچکش از ته دل آرزو داشته است که ای کاش همیشه اینترنت قطع می شد و مادر کنارش باقی می ماند، آن طور که او می خواست.
غرق در دنیای غیر واقعی
بعد از یک روز کاری وقتی پایش به خانه می رسد و لباسش را در می آورد، آبی به صورتش می زند، روی مبل رها می شود و گوشی به دست، این شبکه و آن شبکه را چک می کند.
گاهی لبخندی به لبش می آید و گاهی هم بی تفاوت از کنار محتوای پیام های گذاشته شده رد می شود، زنگ در خانه به صدا در می آید اما حوصله جواب دادن ندارد، مادر صدایش می زند و می خواهد در را باز کند ولی او پاسخ می دهد که مشغول دانلود کردن تصاویر و پیام های مهمی است و نمی تواند در را باز کند.
این کار همیشگی اوست، طعنه ها و سرزنش های مادر در او اثر ندارد، آخر بقیه اعضای خانواده هم کم و بیش مانند او هستند و دل شان نمی خواهد لحظه ای سرشان را از دنیای مجازی بیرون بیاورند و دنیای واقعی را ببینند. قطع شدن چند روزه اینترنت شاید فرصت و تلنگری برای آن هایی بود که بیش از حد به این دنیای غیر واقعی معتاد شده اند و اطرافیان خود را کنار زده اند.
مادر میان سالی اظهارمی کند: بعد از یک روز کاری یا در لحظات فراغت، گپ و گفت با یک دوست حتی اگر به صورت مجازی باشد، می تواند لبخند را بر لب هر فردی بنشاند و خستگی را از تن در بیاورد اما وای به روزی که افراد صبح، ظهر، عصر و شب مدام گوشی و لپ تاپ به دست در فضای مجازی غرق شوند و بدون این فناوری نتوانند لحظات خوشی را برای خود رقم بزنند.
خوب و بد فضای مجازی
یک جامعه شناس هم درباره خوب و بد بودن فضای مجازی اظهارمی کند: قبل از داشتن هر امکانات و فناوری باید ظرفیت استفاده از آن ایجاد و محدوده سنی رعایت شود و در هر چیزی باید جایگاه خودمان را بدانیم و حد و مرزهای مان را مشخص کنیم.
به طور حتم شرایط یک فرد متاهل با مجرد و یک نوجوان با مسن فرق دارد. «موحدی» ادامه می دهد: افراط در هر کاری آسیب رسان است و فرد را از توجه و انجام کارهای دیگر باز می دارد. حضور در شبکه های اجتماعی شاید به صورت مقطعی و کوتاه مدت، کمبود و تنهایی فرد را پر کند اما این امر همیشگی نیست و ممکن است یک روز همه افراد گروه بنا بر گرفتاری های شخصی نتوانند با او همراه شوند و در این شرایط این فرد به طور حتم بیشتر آسیب خواهد دید. بنابراین به جای نادیده گرفتن مشکلات، تنهایی ها، پرسه زدن در شبکه ها،وب گردی و کشتن وقت، بهتر است با مشکلات روبه رو شویم و سعی کنیم آن ها را ریشه یابی و رفع کنیم تا شادتر باشیم.
فضای مجازی و افسردگی
البته پزشکان عقیده دارند: فردی که روزانه بیش از دو ساعت در شبکههای اجتماعی فعالیت میکند، سه برابر بیشتر از دیگران در معرض احساس تنهایی، انزوا و ابتلا به افسردگی قرار دارد. بسیاری از پزشکان علایمی همچون اضطراب، افسردگی و برخی اختلالات روانی را در افرادی که زمان زیادی از اینترنت و شبکه های اجتماعی استفاده میکنند، مشاهده کردهاند. فرد در این حالت ارتباط چهره به چهره را کم کم از دست می دهد، به سوی انزوا کشیده و از هم صحبتی با دوستان فراری و دچار حالاتی نظیر خجالت، اضطراب و استرس می شود. چنان که طی پژوهشی مشخص شد: افرادی که شبکههای اجتماعی را در هفته 58 بار یا بیشتر چک میکنند سه برابر بیشتر از افرادی که در طول هفته تنها 9 بار آن ها را رصد میکنند در خطر ابتلا به افسردگی، حس تنهایی و انزوا قرار دارند.