همکلام با «محمدرضا علیمردانی» صدای آشنای «دیرین دیرین»
تعداد بازدید : 16
خاطره سازها در «چهل تیکه»
مریم ضیغمی- بسیاری او را به عنوان راوی انیمیشن معروف «دیرین دیرین» می شناسند اما به جز آن، او در عرصه هنر، خوانندگی چند سریال و برنامه تلویزیونی را انجام داده و نیز صداپیشه برخی فیلم ها و سریال ها و انیمیشن های معروف هم بوده است. «محمدرضا علیمردانی» سال هاست بازیگری می کند و درس این حرفه را خوانده و علاوه بر این هنرها، اجرا در مقابل دوربین را هم تجربه کرده است. «علیمردانی» اکنون با برنامه موفق و جذاب «چهل تیکه» مهمان شبکه نسیم است و اجرای این برنامه پربیننده را برعهده دارد و این بهانه ای شد تا با وی گپ و گفتی داشته باشیم.
این روزها مشغول انجام چه کاری هستید؟
مشغول انیمیشن «دیرین دیرین» و دوبله و آکادمی هستم. 5 سال است که «دیرین دیرین» را کار می کنیم و حسابی جای خود را در دل مردم باز کرده و کاملاً یک برند شناخته شده است.
در زمینه انیمیشن های مینی مالی که دغدغه فرهنگی و اجتماعی دارند همچنان ما خود را به ساخت آن ها موظف می دانیم هر چند که از هیچ منبع از لحاظ مالی تامین نمی شویم و بعضی مواقع با پذیرش برخی سفارش های تبلیغاتی سعی می کنیم درآمد هم داشته باشیم و زنده بمانیم. چون مردم «دیرین دیرین» را دوست دارند و دغدغه فرهنگی و اجتماعی خودمان نیز است آن را ادامه می دهیم و شاید در آن تغییراتی هم بدهیم.
تا قبل از اجرای برنامه «چهل تیکه» مردم شما را با دیرین دیرین و «بائو» در سریال پایتخت می شناختند اما اکنون به عنوان مجری این برنامه می شناسند؛ قبول دارید؟
همین طور است. وقتی در رسانه ای مثل تلویزیون این برنامه مخاطبان زیادی دارد و در ساعت معقولی در این فصل هم پخش می شود ممکن است مردم بیشتر مرا بشناسند.
فکر می کنید چرا برای اجرای چهل تیکه سراغ شما آمدند؛ یعنی چه توانایی در شما دیدند که دعوت به همکاری شدید؟
شاید خانم حاتمی به مجموع فعالیت های هنری ام توجه کرده و تشخیص اش این بوده که می توانم در برنامه «چهل تیکه» مفید واقع شوم. من به مسئله اجرا فکر نکردم و حتی از خانم حاتمی تقاضا کردم مرا مجری نگذارد. دلیل پذیرفتن من این بود که می توانیم بزرگ ترهای مان را به عنوان ثروت های هنری، فرهنگی و ورزشی دعوت و آن ها را تکریم کنیم. گفتم این که بتوانم میزبان آن ها باشم افتخار من است. این عزیزان بنا به دلایلی کم کار شده اند یا نمی توانند کار کنند یا به هر حال متاسفانه فراموش شده اند.این دوستان و عزیزان سال ها زحمت کشیده و برای ما خاطره خلق کرده اند. آن ها زحمت کشیده اند و بی انصافی است که به فراموشی سپرده شوند و برای من این قشنگ بود که در برنامه ای حضور داشته باشم که یاد آن ها را زنده می کند و مقابل این عزیزان بنشینم و بگویم که به یادتان هستیم و دوست تان داریم و برای مان باارزش هستید.
به عنوان میزبان چهل تیکه چه می کنید تا مهمان احساس راحتی کند و حرف دلش را بزند و با شما به گذشته سفر کند؟
مسئله ای که سبب استرس مهمان ما می شود این است که در چند سال گذشته برنامه هایی در دنیا مرسوم شده اند که صرفاً سرگرم کننده و برای مفرح کردن احوال مخاطب اند که وجودشان خیلی هم ضرورت دارد. در این برنامه ها که گفت و گو محور هستند مهمان هایی را از سلبریتی های مختلف دعوت می کنند. اگر دقت کرده باشید بخش زیادی از مهمان های «چهل تیکه» اندک اندک به فراموشی سپرده می شوند یا فراموش و کم کار شده اند و این برنامه از آن ها دعوت می کند و استقبال می کنند که با آن ها گفت و گو و بعضی از مسائل زندگی شان مشخص شود، مسئله شخصی زندگی شان که کسی نمی دانسته ناگهان رو و این موضوع موجب دیده شدن آن ها شود. برخی اوقات مهمان چند عکس می آورد که در برنامه نمایش دهیم یا پیشنهادهایی به ما می دهد و این ها ترفند برنامه سازی برای جذب مخاطب است و این که آن سلبریتی زمانی بوده و الان نیست و این گونه دوباره به حال معروفیت خودش برمی گردد.از این سو متاسفانه در چند سال اخیر برنامه های گفت و گو محور زیادی ساخته شده است و الگوهای زیاد سطحی و غیرعمیق بدون این که ما انتقال فرهنگی داشته باشیم، از برنامه های غربی گرفته شده در حالی که نرفته اند ببینند نحوه تولید برنامه ها چگونه است. این جا مهمان را می آورند و می خواهند او را غافلگیر کنند یا مچش را بگیرند یا از چیزهایی حرف می زنند که بنده خدا نمی داند چه پاسخی بدهد و خجالت می کشد. من در نگاه بخش قابل توجهی از مهمانان مان قبل از حضور در مقابل دوربین استرس و اضطرابی را می بینم که چه می خواهیم بپرسیم که غافلگیر نشوند. من و خانم حاتمی با مهمان مان در پشت صحنه گفت و گو می کنیم و می گوییم هدف این برنامه تجلیل و تکریم و تشکر از شماست به بهانه مرور خاطرات شما و هر آن چه که خودتان مایل به بیانش هستید. محتوای سوالات را هم برای مهمان می گوییم اما نه همه سوالات را تا هیجان برنامه روی آنتن از بین نرود.
شما که اجرا را هم در کنار دیگر هنرهای تان همچون بازیگری، خوانندگی و صداپیشگی تجربه کردید کدام یک در اولویت تان است؟
چون در صداپیشگی بیشتر کوشیدم و آثار بیشتری تولید کردم الان خیلی به آن فکر نمی کنم و حتی می توانم بگویم الان خسته ام. آن چه که جا مانده بازیگری است که درسش را هم خوانده ام و خیلی تمرین داشتم و دارم و موزیک و کارهای خوانندگی هم هست که نتوانسته ام به درستی به آن بپردازم و فکر می کنم بیشتر انرژی ام را روی دو مقوله بازیگری و خوانندگی بگذارم.
چه آرزویی در عرصه بازیگری دارید؟
شاید باورتان نشود اما هیچ آرزویی ندارم و می گویم خدایا تلاش خودم را می کنم و دستم را بگیر تا به عنوان یک بازیگر به بهترین شکل ممکن آن را ارائه دهم و مخاطب لذت ببرد و آن را باور کند.