گروه سینما و تلویزیون- فیلم «ابلق» سال گذشته در سینماها اکران شد و این روزها در حال اکران آنلاین است؛ فیلمی به نویسندگی «نرگس آبیار» و «پریسا کرزیان» و کارگردانی «نرگس آبیار». در تازه ترین دستپخت کارگردان نام آشنای سینمای ایران، به جز «الناز شاکردوست» و «بهرام رادان»، «هوتن شکیبا»، «مهران احمدی»، «گلاره عباسی» و «گیتی معینی» هم بازی می کنند. در این فیلم اگر چه شاهد برخی بازی های خوب و البته معمولی هستیم اما فیلمنامه «ابلق» را باید ضعیف معرفی کنیم. در ادامه سایه روشن این فیلم؛ از بازیگری تا فیلمنامه را از نظر می گذرانیم. داستان فیلم درباره «راحله» (الناز شاکر دوست) به همراه همسرش «علی» (هوتن شکیبا) است که در خانه‌ای در حاشیه شهر، زندگی سختی را پشت سر می‌گذارند تا این که یک اتفاق باعث بروز بحرانی در زندگی آن ها می‌شود.
در ابتدای داستان این فیلم، «علی» و «راحله» دچار اختلافاتی هستند که این اختلافات فقط به مشکلات مالی محدود نمی‌شود. همسر «راحله»، بد اخلاق است و با این که «راحله» را خیلی دوست دارد اما او را کتک می‌زند و با او بدرفتاری می‌کند. دختر 8،7 ساله آن‌ها حرف نمی‌زند و طی شوکی که هیچ وقت تا آخر فیلم به‌طور واضح روشن نمی‌شود، زبان باز نمی‌کند. شغل «علی» رانندگی نیسان است اما تمام کار و زندگی‌اش کبوترهایش هستند و بدهی‌هایش را «راحله» با کارکردن در خانه (مثل تمام اهالی محله ای به نام «زورآباد») متحمل می‌شود.
خانواده «علی»، کانون معرفی فیلم تعریف می‌شود. «جلال» (بهرام رادان) معتمد محله و مسئول فروش مواد غذاییِ تولید شده توسط اهالی زورآباد است. او در این محله‌ فقیرنشین سعی کرده است برای همه اهل محل کارآفرینی کند؛ یکی برایش ترشی تهیه و دیگری گلاب‌گیری می‌کند. همه اهل محل او را دوست دارند و فیلم هم به ما نشان می‌دهد که حساب و کتاب او با تک تک افراد این منطقه، بسیار درست است. «شهلا» (گلاره عباسی) که باردار است همسر «جلال» است. مادر «علی» (گیتی معینی) نیز حضور تاثیرگذاری دارد و برادر بزرگ «علی» (رحیم) با بازی «مهران احمدی» شغلش کتیبه دوزی است. در این ‌میان، ناگهان همه چیز با اقدام و حرف های اشتباه «جلال» به هم می‌ریزد.
فیلم در آغاز با تصاویر خوش رنگ و لعاب و تدوین ریتمیک و دوربین روی دست و نماهای اینسرت و کات‌های سریع، به معرفی مختصات جغرافیای خود می‌پردازد. کارگردان از فریاد، شلوغی، بی ثباتی و دوربین روی دست برای القای فضای محله و وضعیت افراد ساکن در آن استفاده می‌کند. وضعیتی که دوربین انعکاس می دهد به هیچ وجه فرم متناسبی برای محتوای خود نیست، چرا که «آبیار» فقط با دوربین خود هیجانی کاذب و دلشوره‌ای سطحی تزریق می‌کند در حالی که نشان دادن احساسات درونی شخصیت‌ها با تمام دلشوره و تنش‌ها و تالم‌هایی که در خود حس می‌کنند، مولفه‌ای است که باید نه با دوربین روی دست بلکه با میزانسن درست و ایجاد موقعیت بحرانی ایجاد شود.
ما به‌عنوان مخاطب باید دلشوره و نگرانی را در ذاتِ کاراکتر و موقعیت ببینیم نه با فضاسازی مصنوعی. ایستا نبودن دوربین به فیلم هم سرایت کرده است و این دوربین چرخان و لرزان، تا انتهای فیلم سرگیجه آور می‌شود. دیالوگ‌ها در داد و بیداد و جنجال‌ها ناواضح هستند حتی کنش و واکنش ها هم در شلوغی دوربین دیده نمی‌شود.
خرده‌روایت‌های فیلم نیز از دیگر نقاط ضعف آن به شمار می‌رود. ماجرای سکوت دختر «راحله» و حرف‌نزدن او، نه ابتدای مشخصی دارد و نه در انتها حتی بیانگر مفهوم خاصی است. سکانس صحبت زنان در یک دورهمی هم بیش از آن که تأثیرگذار باشد، شعاری است و کارکرد سینمایی خود را از دست می‌دهد. به این وضعیت باید مجموعه‌ای از نمادهای موردعلاقه فیلم ساز مانند موش را هم اضافه کرد که در این جا، تأکید چندباره بر سازوکار موش کار را حسابی خراب کرده است؛ نوعی نمادگرایی که در سینمای حرفه‌ای کمتر با این غلظت شاهد آن هستیم.
بازی «الناز شاکردوست» خوب است. لهجه‌اش را خوب درآورده و در نقش زنی در هراس، حسی از شکننده بودن و وحشت دائمی دارد. «هوتن شکیبا» از آن بازی‌های محبوب هیئت داوران را دارد! او در نقش مردی کبوترباز که با معرفت است همسرش را دوست دارد و خصوصی های منفی متفاوتی در کاراکتر او وجود دارد. «شکیبا» موفق شده تا در این نقش اجرای چشمگیری داشته باشد. هم چنین «گیتی معینی» حضوری درخشان و به اندازه دارد که نمی‌شود آن را نادیده گرفت، اما «بهرام رادان» در نقشش اصلاً خوب نیست. «رادان» نمی‌تواند نقشش را به خوبی نشان دهد چرا که او در اکثر مواقع مودب، شیک و خجالتی و گاهی مظلوم بازی می‌کند! معلوم نیست که «نرگس آبیار» که از نابازیگر هم بازی خوب می‌گیرد چرا فکری به حالِ مهم ترین و کلیدی‌ترین نقشش نکرده است. «جلال» باید در فیلم دو شخصیت متفاوت را به خوبی نشان دهد (همانند معنای ابلق) و معنای واژه «ابلق» که اسم فیلم است در شخصیت او باید تجلی پیدا کند اما ما فقط در دیالوگ این را می‌شنویم و در بازی او نکته خاصی را نمی‌بینیم.
در کارنامه سینمایی «نرگس آبیار» ۴ فیلم با امضای خاص او وجود دارد. «اشیا از آن چه در آینه می‌بینید به شما نزدیکترند»، «شیار 143»، «نفس» و «شبی که ماه کامل شد». پنجمین فیلم او «ابلق» که در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۹ به نمایش درآمد، روایتی متفاوت در کارنامه این کارگردان کاربلد است. او در دوران فیلم سازی‌اش همواره به مسائل زنان توجه داشته و آثارش نیز حول محور زنان روایت می‌شود. «ابلق» نیز درباره زنان است. قصه این زنان در سال‌های گذشته به شکل‌های مختلف در سینمای ایران روایت شده و مشکل «ابلق» این جاست که نه‌تنها هیچ رویکرد جدیدی در قبال این زنان در سینما به مخاطب ارائه نمی‌دهد، بلکه حتی به‌سختی می‌تواند پیامش را به تماشاگر منتقل کند.
«ابلق» برخلاف آثار قبلی کارگردان که از لوکیشن‌های متنوع و متعددی بهره می‌برد، تک لوکیشن است و «نرگس آبیار» مهارتش را در فیلمی‌ با جغرافیای محدود به لحاظ فضاسازی به رخ می‌کشد، البته فضا و اتمسفری که به خوبی تعریف نمی‌شود. فیلم در حاشیه شهر تهران رخ می‌دهد اما فضاسازی به‌نوعی است که انگار این بخش در یکی از دوردست‌ترین نقاط کشور به وقوع می‌پیوندد. داستان فیلم به‌دلیل موضوع ملتهب آن بیشتر مورد توجه قرار گرفته تا کیفیت ساخت، چرا که روایتش ناقص، راه حلش ناقص‌تر و نتیجه‌گیری‌‌اش بی اثر و منفعلانه است.در «ابلق»، قصه عملاً پس از صحنه رویارویی تمام اهالی محله در میدان‌گاه کوچک و افشای رفتار «جلال» به پایان رسیده اما فیلم هم چنان ادامه می‌یابد تا به پایان استعاری و اضافی دوم برسیم؛ موش‌هایی که در همه گوشه و کنار محله نفوذ کرده و به زندگی انگل‌وار خود ادامه می‌دهند، بی‌آنکه سم‌پاشی‌ها و تله‌گذاری‌های گاه و بی‌گاه شهرداری منطقه تاثیری روی زاد و ولد آن‌ها داشته باشد.فیلم نامه در لحظات پایانی حالتی آشفته پیدا می‌کند. به نظر می‌رسد که فیلمنامه نویس بعد از اتفاقاتی که در دقایق پایانی فیلم رخ می‌دهد، دیگر نتوانسته است قصه قهرمانانش را تمام کند و این کار را با ظاهری آشفته انجام داده است. کات شدن آن محله به خانه موش‌ها نه قیاس سینمایی ساخته و نه یک پایان بندی درخور ارائه داده است.
 

سال تولید: ۱۳۷۵
کارگردان: احمدرضا درویش
بازیگران: خسرو شکیبایی، گلچهره سجادیه، سعید پورصمیمی و محمود پاک نیت

داستان فیلم «سرزمین خورشید» مربوط به جنگ تحمیلی و روایتی از راه پر فراز و نشیب دکتر «کسرا» به همراه امدادگری به نام «هانیه» و نوزاد همراه آن‌هاست. در فیلم، بیمارستانی در شهر خرمشهر، توسط نیروهای عراقی محاصره می‌شود. شهید «محمد جهان‌آرا» که در آن زمان فرمانده سپاه خرمشهر بود، تصمیم گرفت تمام کادر درمانی و مجروحان را با یک آمبولانس و لندرور از آن بیمارستان خارج کند. در طول مسیر در شهر، نیروهای عراقی، مقابل آن ها ظاهر می شوند و رزمندگان برای نجات دادن سرنشینان آمبولانس و لندرور، با عراقی ها درگیر می شوند که عده‌ای به شهادت می‌رسند و عده‌ای دیگر نیز به اسارت نیروهای عراقی در می‌آیند، تعدادی نیز در اطراف شهر سرگردان می شوند و راه را گم می کنند. فیلم سرزمین خورشید پنجمین فیلم «احمدرضا درویش»، فیلمی خوش‌ساخت در ژانر دفاع مقدس به شمار می‌آید که هم در گیشه موفق بود و هم توانست نظر منتقدان را جلب کند، ضمن این که برنده چند جایزه از جشنواره‌ فیلم فجر شد.
این فیلم ۷ سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول، بهترین موسیقی متن، بهترین طراحی صحنه و لباس، بهترین فیلمبرداری، بهترین صدابرداری، بهترین جلوه های ویژه و جایزه هیئت داوران از جشنواره فیلم فجر را کسب کرد. زنده یاد «بابک بیات» موسیقی این فیلم را ساخت و «محمد آلادپوش» فیلمبردار آن بود.