صنایع فضایی همواره یکی از مهم‌ترین و محبوب‌ترین صنایع در بین جوامع مختلف است. از طرفی گردشگری و سفر نیز از فعالیت‌های محبوب تمامی اقشار جامعه است و مردم همواره مجذوب مشاهده مکان‌های خاص، عجیب و تاریخی هستند. امروزه با پیشرفت صنعت فضایی و ورود شرکت‌های خصوصی مانند «اسپیس ایکس»، «بلواریجین» و «ویرجین گلکتیک»، سفرهای توریستی به فضایی نیز آغاز شده، اما این سفرها به مدار زمین و یک ارتفاع خاص محدود است و هنوز رویای قدم گذاشتن بر سطح سیاره‌های دیگری مانند ماه و مریخ امکان پذیر نشده است. هدف کنونی مراکز فضایی، فراهم‌سازی سیاراتی مانند ماه و مریخ برای حیات انسان است و مریخ به عنوان سیاره‌ای که شرایط مطلوبی نسبت به دیگر سیارات دارد، می‌تواند گزینه مناسبی برای سفر پیش‌رو باشد. با این حال مشکلات و چالش‌هایی برای ایجاد حیات در مریخ وجود دارد و به دلیل این که شرایط زندگی در مریخ سخت است تاکنون امکان سفر به آن میسر نشده، اما پیشرفت صنعت و تکنولوژی فضایی نشان می‌دهد که در آینده‌ای نزدیک شاهد سفرهای توریستی به فضا خواهیم بود. امروزه بشر همواره شاهد توسعه صنایع فضایی است و در این راستا کشورهای بسیاری سرمایه‌گذاری کرده‌اند. برای شناخت بیشتر درباره حوزه صنایع فضایی و سفرها و توریسم فضایی و بررسی آینده این صنعت، ایمنا با «عمران مرادی»، پژوهشگر علوم فضایی گفت‌وگویی انجام داده‌ است که در ادامه می‌خوانید.

 با توجه به شرایط فعلی صنایع فضایی، آینده این صنعت را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
 درواقع اگر بخواهیم درباره وضعیت صنایع فضایی در آینده و نحوه عملکرد بشر در آن زمان صحبت کنیم، ابتدا باید بدانیم که در این حوزه سه مبحث سفرهای درون منظومه‌ای، درون کهکشانی و کیهانی مورد توجه قرار دارد. به بیان دیگر آینده صنایع فضایی در این سه مسیر جریان دارد. در صنایع فضایی یکی از مباحث مهمی که مورد توجه پژوهشگران قرار دارد، سفرهای درون منظومه‌ای است. این نوع از سفرها به گشت‌وگذار انسان‌های عادی و فضانوردان در تمام منظومه‌ شمسی اطلاق می‌شود که هم اکنون بشر در مقیاس کوچکی از سفرهای درون منظومه‌ای قرار دارد. هم اکنون بشر تازه به سفرهای درون منظومه‌ای روی آورده است و تاکنون فضانوردان تنها به کره ماه سفر کرده‌اند. با توجه به شرایط فعلی صنایع فضایی احتمال دارد که طی یک دهه آینده بتوانیم به سیاره مریخ نیز سفر کنیم و تا حدودی در منظومه‌شمسی جابه‌جا شویم. در این زمان به حد بالاتری از صنایع فضایی دست خواهیم یافت. بعد از این که بشر توانست سفرهای درون منظومه‌ای را پشت سر بگذارد به مرحله بالاتری از صنایع فضایی روی می‌آورد که تحت عنوان سفرهای میان ستاره‌ای شناخته می‌شود. این نوع از سفرها از پیچیدگی بسیار زیادی برخوردار است.

 رشد صنایع فضایی با چه مسائلی در ارتباط است؟
 درواقع زمانی که از رشد صنایع فضایی صحبت می‌کنیم، مقوله‌های بسیاری مورد توجه قرار می‌گیرد که از جمله آن‌ها می‌توان به چگونگی زنده نگاه‌داشتن انسان‌ها در فضاهایی خاص با محدودیت مکان، غذا، اکسیژن و آب اشاره کرد. علاوه بر این مسئله، نوع سوخت نیز برای توسعه سفرهای فضایی حائز اهمیت است. در واقع برای حمل محموله‌های سنگینی مانند منابع آب و غذا و اعزام نیروهای انسانی به سوختی نیاز داریم که پیش‌رانش کافی را برای حرکت موشک در فضا ایجاد کند.
 برای دستیابی به سفرهای میان ستاره‌ای چه الزاماتی وجود دارد؟
یکی از مواردی که در زمان سفر به مناطق دور دست مورد توجه قرار دارد، نحوه ارتباط با پایگاه‌های زمینی است. در آینده اگر انسان‌ها بتوانند به تکنولوژی مناسبی برای ساخت و تولید سوخت‌های پیشرفته‌تر، سبک‌تر و پر انرژی‌تر از منابع سوختی امروز دست پیدا کنند و در کنار آن به مواد و متریال‌هایی با مقاومت بسیار زیاد و وزن کمتر دست‌یابند، ممکن است بتوانند سفرهای میان ستاره‌ای را نیز تجربه کنند.
 درواقع سفرهای میان ستاره‌ای نیازمند تکنولوژی بسیار پیشرفته و خاصی است که بشر هم اکنون دسترسی به آن ندارد و حتی آگاهی نسبت به ماهیت و ویژگی‌های تکنولوژی مورد نیاز برای سفرهای میان ستاره‌ای ندارد.

 با وجود چالش‌هایی که در صنایع فضایی وجود دارد، آیا بشر به توریسم فضایی دست می‌یابد؟
 بله، با وجود چالش‌های بسیاری که در توسعه صنایع فضایی وجود دارد، قطعاً طی ۵۰ سال آینده بشر شاهد توسعه و رشد توریسم فضایی خواهد بود. درواقع انسان‌ها به تکنولوژی دست پیدا می‌کنند که می‌توانند به کمک آن برای سرگرمی و تفریح به فضا سفر کنند یا در هتل‌هایی که اطراف سیاره زمین واقع شده است، اسکان یابند.
شکل‌گیری و توسعه توریسم فضایی در آینده‌ای نه‌چندان دور اتفاق می‌افتد و به موجب گسترش این صنعت اقتصاد صنایع فضایی نیز رشد پیدا می‌کند. در صورتی که توریسم فضایی گسترش یابد و اقتصاد صنایع فضایی نیز بهبود پیدا کند قطعاً شاهد افزایش سرعت رشد صنایع فضایی و پیشرفت بشر در این حوزه خواهیم بود.

 

جدیدترین تصاویر هابل از NGC 6325 نشان می‌دهد که این خوشه کروی فشرده به احتمال زیاد میزبان یک سیاهچاله متوسط در مرکز خود است. کلمه «خوشه» را بارها در زندگی روزمره شنیده و خوانده ایم اما در نجوم خوشه های کروی کدام موارد را شامل می شود؟ آیا اطلاعاتی درباره آن ها دارید؟ در ابتدا با ما همراه شوید تا نکاتی را در این خصوص به نقل از ایمنا بخوانیم و با خوشه های کروی تا حدودی آشنا شویم. خوشه‌های کروی، منظومه‌ای از ستارگان بسیار باستانی هستند که از نظر گرانشی به یک ساختار منفرد با وسعت حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ سال نوری متصل شده‌اند. آن ها حاوی ده‌ها هزار تا میلیون‌ها عضو هستند و در همه انواع کهکشان‌ها یافت می‌شوند. جرم بزرگ موجود در مرکز ستاره‌ای غنی یک خوشه کروی، ستارگان را به سمت داخل می‌کشد تا توپی از ستاره‌ها را تشکیل دهد که نام این خوشه‌ها از همین امر گرفته شده است.
خوشه‌های کروی از قدیمی‌ترین اجرام شناخته‌شده در کیهان محسوب می‌شوند و یادگاری از نخستین دوره‌های شکل‌گیری کهکشان‌ها هستند. از ۱۵۰ خوشه کروی متعلق به کهکشان راه شیری، حدود ۷۰ خوشه در فاصله ۱۳ هزار سال نوری از مرکز کهکشانی آن قرار دارند که چگالی آن‌ها در آن به اوج خود می‌رسد. خوشه‌های کروی به‌عنوان آزمایشگاه‌های طبیعی برای اخترشناسانی عمل می‌کنند که فرآیند تشکیل ستاره‌ها را مورد مطالعه قرار می‌دهد چراکه ستارگان تشکیل‌دهنده این خوشه‌ها در یک زمان و با ترکیب اولیه مشابه شکل می‌گیرند. به این ترتیب اخترشناسان می‌توانند از آن‌ها برای تنظیم دقیق نظریه‌های خود در مورد چگونگی تکامل ستارگان استفاده کنند. یکی از این خوشه‌ها NGC 6325 است. خوشه کروی فشردهNGC 6325، گروهی متمرکز از ستارگان است در فاصله ۲۶ هزار سال نوری از زمین در صورت فلکی مارافسای قرار دارد. این خوشه که با نام‌های ESO 519-11 یا GCl 58 نیز شناخته می‌شود در بیست‌وچهارم می ۱۸۳۵ توسط اخترشناس بریتانیایی «جان هرشل» کشف شد و کلاس غلظت آن IV است، یعنی در دسته غلظت غنی متوسط قرار دارد. این طرح طبقه‌بندی که بیشتر برای خوشه‌های کروی استفاده می‌شود توسط «هارلو شپلی» و «هلن بی ساویر هاگ» در دهه ۱۹۲۰ ایجاد شد. آن‌ها کلاس‌های تمرکز را معرفی کردند که به آن Shapley-Sawyer گفته می‌شود و با اعداد از یک تا ۱۲ نام‌گذاری می‌شود. این نام‌گذاری با استفاده از اعداد رومی I تا XII صورت می‌گیرد و در آن I (یک) نشان‌دهنده بالاترین غلظت یا متراکم‌ترین حجم ستاره‌ای و XII (12) به معنای کمترین تمرکز است.
اخترشناسان NGC 6325 را نه تنها برای درک چگونگی شکل‌گیری ستاره‌ها، بلکه برای جستجوی یک هیولای پنهان مورد بررسی قرار داده‌اند زیرا هرچند این خوشه خاص آرام به نظر می‌رسد احتمال آن می‌رود که حاوی سیاهچاله‌ای با جرم متوسط باشد که حرکت ستارگان اطراف خود را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
 تحقیقات قبلی نشان داد که توزیع ستارگان در تعدادی از خوشه‌های کروی بسیار متراکم که در آن‌ها ستارگان پیوندها و نسبت‌های مستحکمی با یکدیگر دارند، کمی متفاوت‌تر از آن چیزی است پیش از این انتظار می‌رفت. این اختلاف نشان می‌دهد که حداقل بعضی از این خوشه‌های کروی متراکم از جمله NGC 6325 می‌توانند میزبان سیاهچاله‌ای در مرکز خود باشند. اخترشناسان به‌منظور بررسی بیشتر این فرضیه از دوربین میدان وسیع سه هابل بهره بردند تا نمونه بزرگ‌تری از خوشه‌های کروی پرجمعیت را رصد کنند که این نمونه بزرگ شامل یک بخش پرستاره از NGC 6325 نیز می‌شد.
دوربین میدان وسیع سه (WFC3) که توسط فضانوردان در طول مأموریت سرویس چهار هابل در سال ۲۰۰۹ نصب شد، با وجود پیشرفت‌های حیاتی که سفرهای اکتشافی تلسکوپ را گسترش می‌دهد، همچنان پیشگام دوربین‌های قبلی هابل است. این دوربین طیف متنوعی از اجرام و پدیده‌ها از کهکشان‌های جوان و بسیار دور تا منظومه‌های ستاره‌ای نزدیک‌تر، اجرام منظومه شمسی و سیارات فراخورشیدی را مطالعه می‌کند و ویژگی کلیدی آن توانایی بالایی محسوب می‌شود که در گسترش طیف الکترومغناطیسی اشعه ماوراءبنفش دارد و توانایی هابل را نه تنها با ارائه دیدی عمیق‌تر از کیهان بلکه با ارائه تصاویر در سه ناحیه وسیع طیف فرابنفش – نورمرئی -فروسرخ گسترش می‌دهد.
پوشش گسترده پانکروماتیک دوربین میدان وسیع سه هابل مکمل دوربین پیشرفته این تلسکوپ برای مشاهدات نور مرئی (ACS) است و تصاویر بسیار خوبی را در نمای مرئی فراهم می‌آورد، اما مهم‌تر از همه شکاف موجود میان میدان گسترده اشعه ماوراءبنفش و مادون قرمز نزدیک را پر می‌کند. در اصل این دو دوربین در کنار هم عصر طلایی جدیدی از تصویربرداری برای هابل ایجاد و آن را به پله‌ای برای تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا تبدیل کردند.
تلسکوپ فضایی «جیمز وب» ناسا در طول سال گذشته به‌طور رسمی به سلطنت تلسکوپ محبوب هابل پایان داد، با این وجود این تلسکوپ خلع‌شده از مقام همچنان در حال شگفت‌زده کردن بشر است و با قدرت به فعالیت خود ادامه می‌دهد، تاجایی برخی کارشناسان معتقدند هابل گاهی بسیار قوی‌تر از جیمزوب عمل می‌کند و تصاویر بی‌نظیرتری ارائه می‌دهد! تصاویر اخیر این تلسکوپ قدرتمند نشان‌دهنده خوشه کروی کم‌نظیر NGC 6325 از چشم‌انداز زیبای ستاره‌ای است. مطالعات قبلی این تلسکوپ روی چندین خوشه کروی متمرکز، یک الگوی توزیع شگفت‌انگیز را به دست داد که نشان می‌دهد بعضی از خوشه‌های کروی فشرده هم‌چون NGC 6325 حاوی سیاهچاله‌هایی مرموز هستند.
در ادامه با خبر آنلاین همراه می شویم که در این زمینه نوشته است: خیلی قبل‌تر از این که زمین و خورشید ما وجود داشته باشد، بعضی از ستاره‌ها به شکل خوشه‌های کروی در آمدند و به دور مرکز راه شیری جوان شروع به چرخش کردند. حدود ۲۰۰ خوشه‌ کروی در راه شیری وجود دارد که «امگا قنطورس» بزرگترین آن هاست. این خوشه بیش از ۱۰ میلیون ستاره دارد. «امگا قنطورس» همچنین با قدر 3.9 پرنورترین خوشه‌ی ستاره‌ای هم به حساب می‌آید. رصدگران نیمکره‌ جنوبی می‌توانند به راحتی و با چشم غیر مسلح آن را در آسمان ببینند. این خوشه که با نام NGC 5139 هم شناخته می‌شود حدود ۱۸ هزار سال نوری با زمین فاصله دارد و قطر آن هم ۱۵۰ هزار سال نوری است. برخلاف بسیاری از خوشه‌های ستاره‌ای دیگر، ستاره‌های موجود در «امگا قنطورس» دارای سنین مختلفی هستند.
آذر سال گذشته بود که ایسنا به نقل از ناسا نوشت: هابل تصویری از یک خوشه‌ستاره‌ای ثبت کرده است. در این تصویر در پس‌زمینه‌ای مملو از نورهای کوچک، چند ستاره درخشنده‌تر به چشم می‌خورد. این مجموعه‌ از ستاره‌ها یک خوشه ستاره‌ای باز به نام «ان‌جی‌سی ۱۸۵۸» را تشکیل داده‌اند. این خوشه ستاره‌ای در محدوده‌ شمال غربی ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد. ابر ماژلانی بزرگ کهکشانی در همسایگی کهکشان راه شیری ما است که انبوهی از نواحی ستاره‌ساز را در خود جای داده است.
 تخمین زده می‌شود که خوشه ستاره‌ای ان‌جی‌سی ۱۸۵۸ حدود ۱۰ میلیون سال قدمت داشته باشد. خوشه‌های ستاره‌ای باز، گونه‌ای از خوشه‌های ستاره‌ای با جاذبه گرانشی سست بین ستاره‌ها هستند که باعث می‌شوند خوشه به شکل نامنظم درآمده و ستاره‌های آن به سمت بیرون پخش شوند. ان‌جی‌سی ۱۸۵۸یک سحابی نشری نیز هست.
سحابی‌های نشری یا گسیلشی متشکل از ابری از گازهای بین ستاره‌ای هستند که توسط طول موج‌های فرابنفش تابیده شده از ستاره‌های مجاور یونیزه می‌شوند.

شواهدی قوی از چرخش چرخند در اورانوس

مطالعه‌ای که توسط ناسا انجام شده، امواج رادیویی منتشر شده از اورانوس را بررسی کرده و اکنون تایید کرده است که در این غول یخی، توفان (چرخند) قطبی روی می‌دهد. به گزارش ایسنا، برای اولین بار دانشمندان توانسته‌اند شواهدی قوی از چرخش چرخند را در منطقه قطبی اورانوس به دست آورند.
 چرخند(Cyclone)  اصطلاحی در هواشناسی است که به بررسی مستقیم جهت حرکت یک توده هوا می‌پردازد. خود توده هوا نیز بستگی مستقیم به منطقه جغرافیایی و محدوده انتقالی توده هوا دارد، به گونه‌ای که جهت حرکت یک توده هوا در نیم‌کره شمالی با جهت حرکتی یک توده هوا در نیم‌کره جنوبی دقیقاً برعکس یکدیگر و برخلاف هم است. مطالعه ای که توسط ناسا انجام شده، امواج رادیویی منتشر شده از غول یخی اورانوس را بررسی کرده است.
دانشمندان پس از بررسی داده‌ها، این پدیده را در قطب شمال این سیاره تایید کردند. آن ها توانستند با استفاده از بشقاب‌های آنتن رادیویی Very Large Array در نیومکزیکو، نماهای بی‌سابقه‌ای از این سیاره به دست آورند. این مشاهدات طی سال‌های 2015، 2021 و 2022 جمع آوری شده است. پژوهشگران با این داده‌های دقیق توانستند آن چه را که در زیر ابرهای جو قطبی اورانوس اتفاق می افتد، بررسی کنند.
داده‌ها شواهدی از گردش هوای خشک و گرم را در قطب شمال این سیاره یافت که یکی از نشانه‌های کلیدی یک چرخند قوی است. «الکس آکینز» از آزمایشگاه پیشران جت ناسا در جنوب کالیفرنیا و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: این مشاهدات چیزهای بیشتری در مورد داستان اورانوس به ما می‌گوید؛ این که این دنیا بسیار پویاتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. اورانوس فقط یک توپ ساده آبی متشکل از گاز نیست. چیزهای زیادی در زیر پوست آن اتفاق می‌افتد.
کاوشگر «وویجر 2» ناسا برای اولین بار این ویژگی چرخشی غیرعادی را در ناحیه قطبی اورانوس مشاهده کرد. در آن تصویر، یک ابر متان با نشانه‌هایی از بادهای پرسرعت در مرکز قطبی در مقایسه با محیط اطراف می‌چرخد. با این حال، اندازه‌گیری‌های فروسرخ انجام‌شده توسط این فضاپیما قادر به نشان دادن تغییرات دمایی که می‌تواند نشان‌دهنده این چرخند باشد، نبود. حتی برای تلسکوپ‌های زمینی، به دلیل مدار غیر عادی این سیاره بیرون از منظومه شمسی، تعیین پویایی جوی این سیاره دشوار بود.اما دانشمندان در این مطالعه به دلیل موقعیت فعلی این سیاره در مدار طولانی آن به دور خورشید، دید بهتری نسبت به همیشه پیدا کردند.
از حدود سال 2015، این سیاره دید بهتری به تلسکوپ زمینی ارائه کرده است بنابراین دانشمندان توانستند به مناطق قطبی اورانوس نگاه کنند. ناسا می‌گوید که حداقل 84 سال طول می‌کشد تا اورانوس یک دور کامل به دور خورشید بچرخد. دانشمندان خاطرنشان می‌کنند که چرخند در اورانوس شکل فشرده‌ای را تشکیل می‌دهد که شبیه به آن چیزی است که در زحل توسط فضاپیمای کاسینی مشاهده شده است.
اورانوس نیز مانند زحل، هوای گرم و خشک در هسته خود نسبت به محیط اطراف دارد. «آکینز» می‌گوید: این واقعیت که ما هنوز در حال یافتن چیزهای ساده در مورد نحوه عملکرد جو اورانوس هستیم، واقعاً من را برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد این سیاره مرموز هیجان زده می‌کند. با توجه به جدیدترین یافته‌ها، چرخندها یا ضد چرخندها اکنون در قطب‌های همه سیارات واقع در منظومه شمسی ما مشاهده شده‌اند؛ البته به غیر از سیاره عطارد که عملاً به دلیل نزدیکی بیش از حد به خورشید، جو ندارد.

روند دستیابی به فضای خارج از جو
یک پژوهشگر علوم فضایی با اشاره به روند دستیابی بشر به فضای خارج از جو اظهار کرد: به مرور زمان انسان‌ها توانستند در صنایع مختلف رشد کنند و به موجب این مسئله به توانایی‌های خود بیشتر اعتماد کردند. «عمران مرادی» در گفت‌وگو با ایمنا افزود: در واقع از مقطع زمانی مشخصی به بعد بشر به این نتیجه رسید که می‌تواند بسیار گسترده‌تر فکر کند و تخیلات خود را هرچقدر هم که غیرممکن به نظر می‌رسد، عملیاتی کند. این پژوهشگر علوم فضایی ادامه داد: زمانی که بشر به این نتیجه رسید، به فکر دستیابی به ارتفاعات بالاتر افتاد و به موجب این مسئله هواپیماها و بالن‌هایی با قابلیت‌های بیشتر و قدرت بالاتر اختراع شد. وی تاکید کرد: در این زمان بشر به دنبال دستیابی به لایه‌هایی فراتر از جو زمین بود. در همین حین علاوه بر این که تکنولوژی مورد استفاده بشر توسعه یافت، دانش نیز پیشرفته‌تر شد.
«مرادی» درباره اهمیت گسترش دانش در دستیابی بشر به فضا گفت: به مرور زمان دانش بشر به قدری توسعه پیدا کرد و پیشرفته شد که از جو سیاره زمین فراتر رفت و باعث شد که بشر به عرصه فضا قدم بگذارد. وی ادامه داد: با توجه به این مسئله تعریف مناسبی برای فضا ارائه و این ناحیه از کیهان به عنوان منطقه‌ای فراتر از جو زمین شناخته شد. این پژوهشگر علوم فضایی تصریح کرد: با گذر زمان و توسعه علم و دانش، بشر به منطقه‌ای تحت عنوان فضا دست پیدا کرد. این ناحیه مکانی است که لایه‌های جوی زمین به مقدار بسیار زیادی رقیق می‌شوند، اما همچنان جو وجود دارد. وی افزود: در منطقه‌ای که امروزه تحت عنوان فضا شناخته می‌شود، لایه‌های جوی به قدری رقیق شده است که عملاً هواپیما نمی‌تواند به کمک ویژگی‌هایی که دارد در آن منطقه حرکت کند. «مرادی» تاکید کرد: در این صنعت دانش و تکنولوژی هواپیما برای این که مصنوعه‌ای به فضا ارسال کنیم کاربردی نخواهد داشت، زیرا در فضا، جو رقیق است و نمی‌توان روی هوا شناور شد.

ماهواره هایی برای تحقیق میدان مغناطیسی زمین
چین دو ماهواره به فضا فرستاده است که برای تحقیق و رصد میدان مغناطیسی زمین به کار می روند. این ماهواره ها روز ۲۱ مارس و ساعت ۱۶ به وقت محلی از مقر پرتاب «جیوکوان» در صحرای «گوبی» به فضا پرتاب شدند. به گزارش مهر، طی ماموریت مذکور که «ماکائو ساینس۱» نام گرفته یک جفت ماهواره به وزن ۵۰۰ گرم همراه یک موشک لانگ مارچ ۲C به فضا پرتاب شدند.
 این نخستین ماموریت فضایی چین با همکاری محققان در ماکائو است. ۲ ماهواره مذکور در ۲ مدار اندکی متفاوت فعالیت می کنند. یکی از آن ها در ارتفاع ۴۰۰ و دیگری در ارتفاع ۵۰۰ کیلومتری زمین مدار می زنند. سازمان فضایی چین (CNSA) اعلام کرد ماهواره های مذکور از دقیق ترین ابزارهای رصد میدان مغناطیسی زمین هستند. این سازمان امیدوار است با اجرای این ماموریت به اطلاعات بیشتری درباره میدان مغناطیسی زمین و شیوه تغییر آن در گذر زمان دست یابد. میدان مغناطیسی زمین برای ادامه حیات سیاره ضروری است زیرا بدون وجود آن اشعه های کهکشانی به انسان برخورد می کند و زمین دیگر نمی تواند اتمسفری با قابلیت حفظ حیات داشته باشد.