هیجان فوتبال از دیروز تا امروز
شیرازی - لبخند از گوشه لبانش کنار نمی رفت، به گوشه ای از سقف خیره شده بود و انگار به گذشته ای دور فکر می کرد؛ به کودکی و حیاط مدرسه. با همان لبخند کش دار و کمی مکث گفت عجب سوالی و بعد لبخندش پررنگ تر شد و نگاهش را از آن گوشه نامعلوم سقف گرفت و با انرژی زیادی که فوق العاده قابل لمس بود دستانش را در هوا حرکت داد و از دروازه بانی اش گفت. «ذوق داشتم از این که حتی چند دقیقه بتوانم درون دروازه بایستم.»
پدر یک دانش آموز کلاس دومی از خاطرات فوتبال مدرسه اش می گوید: پسر تپلی بودم و سخت باور می کردند بتوانم در تیم باشم ولی بالاخره یک بار که دروازه بان مان مصدوم شد من به زمین بازی مدرسه رفتم و تمام تلاشم را برای گرفتن توپ ها کردم و فیکس دروازه شدم و با نیمکت ذخیره خداحافظی کردم.
خسروی که چشمانش از خاطره بازی با فوتبال مدرسه اش می درخشد، ادامه می دهد: باید فقط می دیدید تا باور کنید چقدر با غرور و افتخار در حیاط مدرسه راه می رفتیم و جالب است تیم ورزشی مدرسه فرقی نمی کرد چه تیمی باشد و مورد احترام بقیه دانش آموزان هم بود و حتی جایگاه ویژه تری هم بین معلم ها و مدیران داشتیم.
او می خندد و اظهار می دارد: الان فرزند من به هیچ وجه درک نمی کند از چه حسی صحبت می کنم و بچه برادرم هم که چند سالی بزرگ تر از پسر من است از این شور و هیجانی که می گویم چیزی نمی داند.
این ها صحبت های پدری است که اواخر دهه پنجاه به دنیا آمده و روزهای خوش ورزش در مدرسه را خوب به یاد دارد و بخش بزرگی از خاطراتش مربوط به فوتبال مدرسه و آسفالت تکه تکه و سر زانوهای اغلب پاره شلوارش است.
با ذوق و هیجان از دستکش های پشمی زمستانی اش که برای دروازه بانی استفاده می کرد می گوید و حواسش هست که چرا مسابقات دیگر با آن شور و حال برگزار نمی شود.
معلوم نیست آن گوشه سقف چه خبر است که وقتی سوال را از رئیس هیئت فوتبال استان هم می پرسیم به همان گوشه سقف خیره می شود! و سپس می گوید: واقعا روزهای شیرینی بود.
«حسین جعفرزاده» می گوید: وقتی به ورزش دهه های 30، 40 و 50 نگاهی می کنیم متوجه می شویم که ورزش آموزشگاه ها با وجود تیم های بسیار کم بسیار پرشور و انرژی بود و اوایل دهه 60 افتخار ما این بود که وارد تیم آموزشگاه می شویم.
او جدی تر می شود و از خاطرات به عنوان حال خوش کودکی و نوجوانی یاد و تاکید می کند: بیشترین لطمه ای که ورزش می خورد کم رنگ شدن مسابقات آموزش و پرورش است و فوتسال و فوتبال در سال های اخیر بیشترین آسیب را از این کم توجهی دیده است.
وی بر جایگاه بسیار بالای آموزش و پرورش تاکید می کند و اظهار می دارد: همین چند سال پیش هم مسابقات فوتسال را با حضور 24 تیم برگزار کردیم که خیلی دوست داشتم همیشه این شرایط را می توانستیم داشته باشیم.
وی یادآور می شود: سال های گذشته نتوانستیم تفاهم نامه ای با آموزش و پرورش داشته باشیم ولی با جلسه ای که هفته پیش در دفتر هیئت فوتبال استان با حضور «لنگری» معاون تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش و «وقاری» کارشناس مسئول ورزش دختران این معاونت داشتیم امیدواری برای عقد تفاهم نامه بسیار زیاد شد و با این همکاری آینده بسیار خوبی در انتظار ورزش و فوتسال خواهد بود.
وی یادآور می شود: در بخش بانوان نیاز به همکاری با آموزش و پرورش به شدت احساس می شود و امیدوارم این اتفاق خوب بیفتد تا به زودی حضور دانش آموزان را در سالن فوتسال بیش از این شاهد باشیم.
وی اظهار می دارد: تا کنون هم هر کاری از دست مان بر می آمده و هرکمکی که برای برگزاری مسابقات لازم بوده و از دست مان بر می آمده است، دریغ نکرده ایم تا بتوانیم حضور هر چه بیشتر استعدادها را در این رشته شاهد باشیم.
معاون تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش استان هم که به تازگی مهمان اهالی فوتبال بوده است می گوید: کنار فوتبال بودن مصداق حضور در خانه دوم ماست و من اعتقاد دارم هر اعتباری داریم اگر 10 درصد آن هم از ورزش است این دینی بر گردن ماست تا بتوانیم با کمک و تفاهم دوجانبه این دین را ادا کنیم.
او از منفعت عمومی می گوید و بیان می کند: آمده ایم تا به ورزش خدمت کنیم تا بحث آسیب های اجتماعی را کم تر کنیم و به حداقل برسانیم.وی تصریح می کند: ما برای تفاهم و تعامل به منظور رسیدن به اهداف ورزشی که برای هر دو طرف هدف مشترکی است آماده ایم و از نیاز ورزشی دانش آموزان غافل نمی شویم.
حرف ها برای ورزش مدارس و رسیدگی به فوتبال و فوتسال در مدارس شیرین است، حالا باید دید این تفاهم نامه چقدر جامه عمل پوشانده می شود و آیا بالاخره راهی برای سختگیری های امضای تفاهم نامه بین هیئت های ورزشی و آموزش و پرورش پیدا می شود؟
همین شنبه بود که یک هفته مسابقات فوتسال دانش آموزان دختر در سه مقطع در بجنورد به پایان رسید و کاش مسئولان بودند و آن شور را با چشم خود تماشا می کردند؛ شوری که فقط نیاز به رسیدگی بیشتر دارد و شاید نیاز به گروه هایی که بتوانند استعدادیابی و بچه ها را راهنمایی کنند برای رفتن به رشته ای که استعدادش را دارند.شاید حضور کودکان چند رشته ای گیج کننده ترین حالت ممکن برای ورزش باشد.